Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 118

27Ö
D VÖL
stoppsðeng, ef Hannes væri ekki
hjá henni. Henni fannst nú vel
mega bjargast við þvottaborðið,
sem þau höfðu smíðað sér úr syk-
urkössum og hún svo klætt utan
með rósóttu lérefti. Og gamla
kistan hennar móður hennar var
nógu góð til þess að geyma í henni
fötin þeirra.
Stormurinn geisaði látlaust.
Ásta þorði ekki að hreyfa sig, en
þó gat hún ekki legið kyr. Þrum-
urnar skullu yfir hver af annari,
eins og stóreflis malarækjum væri
velt yfir húsþakið, og eldingarnar
mynduðu eitt ljóshaí. Áhyggjun-
um skaut gegnum huga hennar
eins og örvum, og það var sem
hana sviði undan sérhverri þeirra.
Ef hann Hannes væri dáinn, þá
gæti hún ekki verið þarna áfram,
og þá tapaði hún heimilisréttinum
á landinu þeirra og yrði að fara til
Winnipeg í vist, hún gæti ekki
borgað jarðarförina, hún yrði að
fá lán, hún ætti ekki meiri pen-
inga en það, sem hrykki fyrir
svörtum kjól. Og svo bað hún guð
að fyrirgefa sér, að hún skyldi
vera að hugsa um kjóla núna. Til
þess að dreifa hugsunum sinum
seildist hún eftir bók upp á hillu
uppi yfir rúminu, og fór að lesa.
En það varð árangurslaust: orðin
höfðu enga þýðingu. Hún fletti
blöðunum hverju af öðru, og loks
lagði hún bókina frá sér. Nú fann
hún að hún ætlaði að fara að
gráta. Hún var svo einmana. Hún
óskaði þess, að seppi hefði ekki
elt Hannes i morgun, það hefði
verið betra en ekkert að hafa
hundgreyið heima. En ef eitthvað
hefði komið fyrir Hannes, þá
hefði þó seppi átt að koma heim.
Þá var klórað í útidyrahurðina.
Seppi. Það greip hana nýr ótti,
og hún flýtti sér til dyra. Þá sá
hún hvar Hannes var kominn
heim í hlað og var að taka hest-
ana frá vagninum. Á einni svip-
stundu lægði storminn í brjósti
hennar. Nú var líka versta veðrið
afstaðið, rigningin orðin hægari,
og þrumurnar fjarlægari. Hún
hleypti hundinum inn, og hann
skreið rennvotur undir eldavélina.
Hún setti kjötpottinn yfir eld-
hólfið, kastaði sprekum á glóðina
og blés í, þar til logaði. Síðan fór
hún aö leita að þurrum fötum
handa Hannesi.
Hún var að taka þau upp úr
gömlu kistunni hennar móður
sinnar, þegar Hannes kom inn.
Hún heyrði, að hann var að baksa
við að koma einhverju inn um
dyrnar. Hún leit fram, með skyrt-
una hans í annari hendi.
Hannes var kominn hálfa leið
inn úr dyrunum, með uppvafða
hálmsæng í fanginu. Það mátti
svo sem sjá, að það var hálm-
sæng, því að segldúkurinn, sem
hann hafði fengið lánaðan utan
um hana, þegar hann sá að hverju
fór með veðrið, var ekki alveg heill.
Ásta fleygði frá sér skyrtunni,
hljóp fram og hjálpaði honum inn
með byrðina, og þegar hún svo