Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 106

264
D VÖL
„Þú gerir mig vitskertan,"
muldraði hann. „Líf mitt er hrein-
asta vítisvist.“
Konan reif í hár sér, eins og hún
vildi með einni hamslausri hreyf-
ingu svifta burtu allri beiskjunni.
„Vítisvist, já! Þar er þér áreið-
anlega ætluð vist. Þetta kemst ekki
í hálfkvisti við það, hvað Guð læt-
ur þig þjást í öðrum heimi.“
Hún sneri við, hvarf inn og
skellti hurðinni á eftir sér. Davíð
hallaði sér upp að svínastíuveggn-
um.
Hann tók eftir sprungunum í
múrsteinunum og sá fúna hlið-
grindina gjökta á annarri löminni.
Mosinn óx um alla veggi, þakið
lak, gamal) svínasaur og heyrusl
var á víð og dreif um gólfið og
sums staðar sást jafnvel á ný-
sprottnar grasnálar.
Hann andvarpaði aftur og sjálft
hljóðið var uggvænlegt, eins og
hans eigin rödd ákærði hann.
Hann var sannarlega þreyttur.
Kom hún ekki auga á, hvílíkur
byrðarauki var að því að hugsa?
Auðvitað vissi hún það, bikkjan
sú arna, og þess vegna var hún
alltaf að reka á eftir honum.
Hún atti hans eigin óheillafylgju
á hann, unz honum lá við köfnun.
Hann stundi. Með erfiðismunum
fékk hann sig til þess að líta heim
að bænum.
Hvað hafði komið fyrir? Bærinn
var að fúna niður.
Hann mundi hvernig hann hafði
litið út áður en faðir hans, gamli
Davið, dó. Þá voru veggirnir hvítir,
málningin hrein, jurtir í gluggun-
um, hurðirnar þykkar og féllu svo
vel, að ekki gustaði það minnsta
með þeim. Undir gluggunum voru
blómabeð, garðávextirnir uxu í
snotrum beðum og svínastían var
þakheil.
Já, hlaðið hafði einnig verið
öðru vísi í þá daga. Þá var rimla-
gerði, með hliði á, milli bæjarhlaðs-
ins og peningshúsanna og heyj-
anna. Nú var garðurinn runninn
saman í eitt svað, alþakið heyi.
rotnandi úrgangi og skít.
Þetta hafði verið blómlegasta bú.
Eitthvað hafði komið fyrir, það
var allt og sumt. Já, hægfara
hrörnun.
Garðurinn var þakinn illgresi.
en konan átti bágast .með að þola
skarðið i gerðið. Hesturinn hafði
skilið menjar sínar eftir á miðjum
gangstígnum, þegar hann brauzt
inn i garðinn til þess að ljúka við
það. sem eftir var af grænmetinu.
Það hrikti og brakaði í hurðinni.
og hún var bundin saman með
snæri.
Hlaðið var vanhirt eins og garð-
urinn. Þar var ekkert að sjá annað
en lubbalegan hestinn, sem var að
næla sér tuggu og tuggu úr gölt-
unum tveim, sem eftir voru. Hæn-
urnar rótuðu í blómabeðunum.
veltu um gömlum dósum. krukkum
og rotnuðum ruðum.
Já, eitthvað hafði komið fyrir.
Davíð ákvað að fjarlægja hrossa-
taðið, til þess að konan hans ssei