Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 94

262
anna allt til hásætis drottins, svo
að honum var einnig kunnugt um
komu Bontje hins þögla.
Faðir Abraham tók sér stöðu að
venju við hlið himnanna. Hann
rétti fram hægri höndina í kveðju-
skyni. Bjart bros og undursamleg
mildi ljómaði á ásjónu hans.
En hvaða háreysti var þetta,
sem barst úr himninum?
Það orsakaðist af því, að tveir
englar óku hægindastól úr skíru
gulli, sem ætlaður var Bontje, inn
í paradís.
En hvað var það, sem blikaði svo
fagurlega á?
Það var gullin kóróna alsett
dýrum demöntum, sem þeir höfðu
og borið inn í paradís og einnig
var ætluð Bontje.
— Hvað er þetta? Á að stefna
honum fyrir hinn æðsta dómara?
spurðu sálir dýrlinganna og fengu
eigi dulið undrun sína.
— Það er aðeins gert fyrir siða-
sakir, svöruðu englarnir.
— Jafnvel hinn himneski ákær-
andi mun eigi geta borið Bontje
hinn þögla minnstu sökum. Máls-
rannsóknin mun aðeins taka ör-
skamma stund.
Því að þetta er enginn annar en
sjálfur Bontje hinn þögli.
* * *
Þegar englarnir fögnuðu Bontje
með dýrðarsöng, þegar faðir Abra-
ham tók í hönd honum sem væru
þeir gamlir vinir, þegar hann
heyrði, að honum hefði verið
DVÖL
reist hásæti í paradís, að setja
skyldi kórónu á höfuð hans, að
hann myndi engum sökum verða
borinn frammi fyrir hinum æðsta
dómstóli, — þegar hann sá og
heyrði allt þetta, mátti hann eigi
mæla af ótta fremur en á jarð-
ríki. Hann var sleginn felmtri.
Hann var þess fullviss, að þetta
hlyti að vera draumur eða hræði-
leg mistök.
Hvoru tveggja hafði hann van-
izt. Oft hafði hann dreymt það, er
hann dvaldi á jarðríki, að hann
tíndi upp peninga af jörðinni,
gnægðir peninga, og er hann
vaknaði, reyndist hann snauðari
en nokkru sinni fyrr. Oft hafði
fólk brosað til hans og ávarpað
hann hlýlegum orðum af vangá
en hraðað sér brott og hryllt við,
er það varð mistaka sinna vart. ■ •
— Þetta er aðeins tilviljun,
hugsaði hann með sér.
Hann stóð þarna og laut höfði
með lukt augu altekinn ótta um
það, að draumurinn myndi hverfa
og hann myndi vakna meðal eðla
og höggorma. Hann áræddi ekki
að mæla orð frá vörum né láta
hið minnsta á sér bæra af ótta
um, að kennsl yrðu á hann borin
og honum varpað í hreinsunar-
eldinn.
Það fór titringur um hann.
Hann greindi eigi orð englanna,
sem fögnuðu honum né heldur sá
hann viðhöfn þeirra honum til
vegsemdar. Hann endurgalt ekki
t