Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 34

192
DVÖL
blómleg,“ hélt tengdafaðir hennar
áfram afar hæglátlega. „Seinustu
dagana hefir hún ætt um eins og
hún væri óð. Já, þaö hefir blásið
á norðan, síðan þér komuð hingað
á miðvikudaginn.“
„Ó, hættu nú, pabbi. Voðalegt
er af þér að segja þetta! Hvaðan
kemur þér allt í einu svona munn-
söfnuður,“ sagði Magga í vingjarn-
legum ásökunarrómi.
„Ég fann hann hérna á hlaðinu.
Ætlarðu ekki að koma inn og tylla
þér, Alfred?“
En Alfred flýtti sér brott.
„Hann er svo fjandi stúrinn út
af þessu bréfi,“ sagði faöir hans
íbygginn við mig. „Mamma hans
veit ekkert um það. Hann hefir víst
lent í einhverju stússi. En það er
varla vert að hleypa öllu í uppnám
út af einhverju, sem er löngu liðið
og aldrei kemur framar til greina.
Nei — alls ekki vert. Hún ætti ekki
að vera að setja það fyrir sig. Alls
ekki.“
Gamla konan kom inn aftur, og
samtalið féll í hversdagslegri far-
veg. Magga skotraði til mín aug-
unum öðru hvoru, þegar hún gekk
um, glöð og vingjarnleg. Ég lét ým-
is hrósyrði falla, en hún lézt ekki
heyra þau. Hún gekk um beina, og
mér fannst þokki henni óheilla-
vænlegur. Dökkt höfuðið sat lágt
milli axlanna, og hún var í senn
undirgefin og húsbóndaleg á
svip. Hún var glöð eins og barn,
meðan hún bar á borð handa mér
og tengdaföður sínum. En þögnin
var ískyggileg, og það var eins og
eitthvað hefði setzt milli augna-
brúnanna á henni og einhver ógn-
un byggi í fasi hennar, þar sem
hún gekk um, álút og hlustandi.
Hún settist á lágan stól við ar-
ininn, rétt hjá tengdaföður sínum.
Neró draup höfði og sýndist hugsi.
Öðru hvoru virtist hún allt í einu
koma til sjálfrar sín og leit þá upp,
hló og lagði orð í belg. Svo gleymdi
hún sér aftur. En allt um það, var
hún okkur mjög nálæg, þarna sem
hún sat í leiðslu, dökk yfirlitum og
samankreppt.
Það var aftur tekið að þykkna í
lofti; himinninn var bleikur. Er ég'
kom út, var sólskinið þorrið. Snjór-
inn kaldur og blár. Ég hraðaði mér
niður brekkuna, og hugurinn dvaldi
hjá Möggu. Gatan lá í bugðum nið-
ur hjallann. Það var þæfingur fyr-
ir fæti, og þegar ég özlaði niður
eftir, beindist athygli min að
manni, sem fór beint af augum
niður brekkuna til þess að komast
í veg fyrir mig. Þessi maður gekk
með hendurnar í buxnavösunum
framan á magann og var herði-
breiður, áreiðanlega ættaður úr
fjallabyggðunum — auðvitað Al-
fred. — Hann beið mín við grjót-
garðinn.
„Fyrirgefið," sagði hann, er ég
nálgaðist hann.
Ég nam staðar og leit í ógnandi,
bláu augu hans. Það voru undar-
legir mikillætisdrættir yfir enn-
inu. Hann horfði á mig óskamm-
feilnum, bláum augum.