Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 56

D VÖI-
214
svæfði þenna söknuð og veitti hon-
ur frið gleymskunnar í hinni
myrku tilveru.
Presturinn kom og heimsótti
hann við og við. Það var vingjarn-
legur, gamall maður, sem notaði
mikið af körfum. Hann var líka
hneigður fyrir að sitja og spjalla
um eitt eða annað. Stundum var
hann í þungum þönkum, meðan
hann talaði, og þá kom prédikun-
arblær á röddina. En svo varð hann
aftur eins og áður: góðlátlegur,
gamall maður.
Sumarkvöld eitt sat blindi mað-
urinn fyrir utan húsið með körf-
urnar sínar. Niðri í garðinum var
konan að sýsla við berjarunnana.
Vinur hans úr verksmiðjunni var
þar að hjálpa henni.
Nú heyrði hann fótatak prests-
ins. Hann kom eftir stígnum.
Það átti að vera markaðsdagur,
og presturinn kom í viðskiptaer-
indum. Hann settist og rabbaði
stundarkorn eins og venjulega.
Röddin var hrjúf og annarleg, eins
og oft vill verða hjá heyrnardauf-
um mönnum. Presturinn talaði
um viðburði síðustu daga: lát
manns eins, brúðkaup annars og
svo uppskeruna og veðrið.
Svo sátu þeir dálitla stund þegj-
andi. Blindi maðurinn hlustaði á
hið iðandi líf sumarsins, hunangs-
flugurnar, sem suðuðu í smáranum,
hægar hreyfingar grassins, sem
bærðist í döggfallinu, skrjáfið í
laufinu og tíst unganna uppi í
hreiðrinu. Við og við heyrði hann
þyt. Það hlutu að vera svölurnar,
sem steyptu sér úr háa lofti niður
á jörðina til að veiða skordýr.
Það boðaði regn.
Hann hlustaði glaður á öll þessi
hljóð. Þau voru heimur hans, er
lokaður var manninum, sem sat
við hlið hans.
Presturinn hóf máls á ný.
„Ég man eftir því, þegar þér
urðuð fyrir slysinu fyrir tveim ár-
um síðan. Þá gat ég ekki skilið til-
gang þess. Nú er það öðru vísi. Ég
finn, að þér hugsið meira nú en
þér gerðuð áður. Þér sjáið dýpra
síðan þér misstuð hina líkamlegu
sjón. Hver veit nema þér séuð jafn-
vel hamingjusamari nú en áður.
Vitur maður hefir sagt: Stærstu
ánægjuna finnur maður þann dag,
sem hann uppgötvar, að það, sem
hann áleit veikleika sinn, er ein-
mitt styrkur hans. En flestir upp-
götva það aldrei. Ef til vill er það
líka gott. Hver veit?“
Svo varð aftur þögn.
Blindi maðurinn svaraði engu.
Hann hafði heyrt síðustu crð
prestsins ógreinilega. Án þess að
hann vissi hvers vegna, skaut upp
í huga hans minningum frá liðn-
um árum, skýrari og gleggri en
nokkru sinni fyrr. Hann sá allt
svo greinilega, jafnvel litina.
Hann , sat í sumarhúsinu meö
henni, sem nú var konan hans. Það
var um vor, og loftið var þrungið
sýrenuangan. Flugurnar svifu suð-
andi milli blómanna. Sólarlagið