Dvöl - 01.07.1942, Blaðsíða 16

114
D VÖL
málum, raupað og ýkt eins og hans
var vandi. Hann hafði sem sé full-
yrt, að mýrin sú arna væri kvik af
grágæsum vor og haust.
Jæja, ég lét kylíu ráða kasti og
þrammaöi í áttina til heiðarás-
anna. Það var komin í mig kergja
við þessi andarhjón. Ég hafði rek-
izt á þau, eftir að ég skildi við fé-
laga mína, elt þau úr einum stað
í annan, bölvandi og ragnandi. Mér
fannst skammarlegt að skjóta þau
ekki, skjóta annaðhvort þeirra að
minnsta kosti, svo að hlutur minn
í veiðiferðinni yrði ívið skárri. Ég
hraðaði mér eftir megni og stikaði
stórum, enda var komið undir
skyggju og septemberhiminninn
hlaðinn drungalegum skýjum, sem
hengu yfir fjöllum og hæðum,
hengu rétt yfir höfði manns. Rign-
ing og myrkur í vændum, tautaði
ég hálfhátt og blés þungan. Ég var
óvanur að ganga í dúandi bleytu-
þýfi og mæddist fljótt. Ég var orð-
inn dálítið feitur og seinn í vöfum,
reyndar hafði ég ekki beinlínis
ístru, en það mátti samt engu
muna. Konan mín hafði marg-
sinnis ávítað mig fyrir andvara-
leysi gagnvart fitunni, ég átti að
synda tvisvar í viku, sagði hún, ég
átti að borða minna en ég gerði og
hætta að drekka öl með matnum.
Hvílík endaleysa! Hún vissi nú bet-
ur en nokkur annar, að ég var eng-
inn meinlætamaður að eðlisfari.
Svitinn lak í taumum niður kinn-
arnar og kitlaði mig á hálsinum.
Nærfötin límdust við skrokkinn.
Allt i lagi, hugsaði ég. Spikið renn-
ur af mér eins og lýsi. En innst
inni sárnaði mér, að ég skyldi
mæðast svona heríilega. Þegar ég
var strákur, gat ég hlaupið þind-
arlaust, gat verið á þeysingi allan
daginn án þess að finna til mæði.
Aldurinn, muldraði ég gramur í
bragði. Fjörutíu og sex ár, — nei,
það var í rauninni enginn aldur.
Líklega átti ég aldrei að venja mlg
á reykingar. Og ef til vill hafði ég
stundum fengið mér helzt til ríf-
lega í staupinu.
Tveir stelkar urðu á leió minni.
Þeir flugu upp og kvökuðu dauf-
lega. Ég hefði kannski baunað á
spóa eða tjald, en haglabyssuskoti
er ekki eyðandi á krangalega
stelka, enda þótt læknirinn hefði
þráfaldlega skemmt sér við að
senda þeim riffilkúlur án þess aö
hæfa. Þetta var hláleg veiðiferð-
Ég hafði boðið tveimur góðkunn-
ingjum mínum að koma með mér
upp undir öræfi til þess að hlunka
á grágæsir. Ég hafði keypt rándýrt
nesti og leigt bíl, því að ég tímdi
ekki að fara með nýja bílinn minn
í þetta slark. Ég hafði jafnvel orð-
ið að lofa mannfýlunni aukaþókn-
un: hann neitaði að aka af stað,
þegar hann vissi, hvert við ætluð-
um. Ég sá ekki eftir aurunum, því
fór fjarri, — en hún var sannar-
lega dýrt spaug, ferðin sú arna.
Hún kostaði mörg hundruð krónur,
en það gerði ekkert til. Ég hafði
efni á að skemmta mér; ég átti
heildverzlun, nokkur hlutabréf í