Morgunn - 01.12.1934, Síða 4

130
M 0 R G U N N
höggormur, ekki nema meter frá honum; hann lyfti upp*
hausnum og teygði tunguna út úr kjaftinum. Erskine
tókst að rota hann með byssu sinni.
Á því augnabliki vaknaði maðurinn. Hann fór að*
g,eispa og teygði úr handleggjunum.
„Þarna skall hurð nærri hælum“, sagði Erskine.
Maðurinn át þetta eftir honum í rengingarróm.
,,Já; höggormurinn“.
„Hvaða höggormur? Hér er enginn höggormur“.
Strickland trúði honum ekki, fyr en hann hafði dreg-
ið dauða höggorminn út úr runninum. Hann var rúmlega
fjögur fet á lengd.
Enginn vafi lék á því, að Strickland hafði verið dá-
leiddur. Hann hafði hvorki heyrt hrópin né skotin, og þó
hafði hann aldrei verið fulla hundrað metra frá Erskine..
Hann vissi ekkert um höggorminn, og gat enga grein
gert fyrir því, sem fyrir hann hafði komið.
Erskine fór að hugsa mikið um þetta kynlega atvik
og setja það í samband við dáleiðslutilraunir, sem hann
hafði séð í æsku og mest höfðu verið gerðar til gamans.
Hvaða máttur var þetta? Hvernig átti að komast að raun
um hann? Hafði hann sjálfur þennan mátt? Var unt að
þroska hann? Innan skamms átti hann að fá svar við
þeim spurningum.
Strickland átti systur, yndislegan ungling, sextán
ára. Þau Erskine voru miklir vinir, og hann sagði henni
nákvæmlega og þrásinnis frá því, sem fyrir bróður henn-
ar hafði komið. Einu sinni, þegar hann var að tala um
þetta við hana, ruggaði hann sér til, til þess að líkja eftir
hreyfingum höggormsins, og horfði stöðugt á hana. Smátt
og smátt sá hann að athyglisvipurinn í augum hennar fór
að dofna. Hún andaði hægt en djúpt. Sú hugsun fór um.
hug hans: „Hún sefur“. Hann segist ,ekki vita, hvað hafi
komið sér til að segja, ljúfmannlega en með ákveðinni
rödd: „Sofðu, sofðu, sofðu“.
Hún lét augun hægt aftur, hneig aftur á bak í stól-