Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 9

MORGUNN
135
hans, var læknir, sem hvað eftir annað hafði verið að
taka fram í fyrir honum og var hinn ákveðnasti reng-
ingamaður. Hann svæfði hann þarna frammi fyrir mann-
fjöldanum og lét hann finna til kvala hér og þar í lík-
amanum. Fyrst lét hann hann fátannpínu. Þá eyrnaverk.
Því næst taugaþrautir. Að lokum hafði hann allar þessar
þrautir í einu. Maðurinn engdist allur sundur og saman
af kvölum í stólnum, hann orgaði, tárin runnu niður af
andlitinu á honum. í fyrstu hlógu tilheyrendux’nir, því að
þeir höfðu verið að erta hann, þegar hann fór upp á
ræðupallinn, og spáð því að hann rnundi komast að því
fullkeyptu, þegar Erskine næði valdi á honum. En hann
hafði verið hinn stæltasti. ,,Eg skal trúa, ef hann getur
gert það“, hafði hann sagt. ,,En eg skal sanna það, að
hann getur það ekki“.
Svo að þeir hlógu um stund; en þegar Erskine sýndi
engin merki þess, að hann ætlaði að losa manninn við
þessar kvalir, þá fóru sumir að hrópa til hans að hætta
þessu. Og eftir nokkui'a stund lét hann þrautirnar iíða
hjá. En honum varð á sú skyssa, að skipa manninum að
finna ekk,ert til, þegar hann vaknaði, og rnuna ekkert
eftir því, er fyrir hann hafði komið.
Hann lét lækninn þurka af sér tárin og jafna sig.
Þá sagði Erskine honum að vakna.
„Þarna sjáið þið“. Það voru fyrstu orð læknisins.
,,Hvað sagði eg ykkurV“
Nú vai’ð hlátur um allan salinn.
,,Að hverju eruð þið að hlæja?“ hrópaði hann. ,,Eg
sagði ykkur, að þetta væri allt svik. Hann hefir ekki einu
sinni látið mig sofna, og því síður gert neitt af því, sem
hann þóttist ætla að gera“.
Nú varð skellihlátur, og menn stríddu lækninum
miskunnai’laust. Erskine var ráðlagt að svæfa hann aft-
ur og láta hann ekki gleyma öllu, eða láta hann halda
•áfram að hafa tilkenningu. En það vildi hann ekki, og