Morgunn - 01.12.1934, Síða 11

M 0 li G U M N
137
er undirvitundin, sem þar er að verki. Og langlíklegast
þykir Erskine, að undirvitundin sé sama sem sálin.
Um lækningarnar er það sérstaklega að segja í þessu
sambandi, að Erskine heldur því ekki fram, að lækning
geti farið fram í dáleiðslu, þegar um skemd líffæri er
að tefla. Hann hefir ekki trú á því. Það eru sjúkdómarn-
ir, sem stafa af því, að starfsemi líffæranna er í ólagi,
sem hann telur viðfangsefni dávaldsins. Ekki samt svo
að skilja, að dávaldurinn lækni sjálfur neitt. Ekki er
heldur neinn lækningamáttur í dáleiðslusvefninum frem-
ur en algengum svefni. En dáleiðslan gerir dávaldinum
kost á að komast að undirvitundinni, eða sálinni, hvort
sem menn nú heldur vilja kalla það, og vekja hana til
starfa. Það er hún, sem kemur lagi á starfsemi líffær-
anna. Það er sjúklingurinn, sem læknar sjálfan sig.
Stundum þarf ekki sjúklingurinn að sofna. Dávald-
urinn nær þá til undirvitundarinnar að sjúklingnum vak-
andi. Erskine hefir haft sjúklinga hundruðum saman,
sem hafa fengið fulla heilsubót með þeim hætti.
Eitt dæmi um sjálfslækning er einkar merkilegt.
Ungur drengur, sem stamaði og hafði stamað alla sína
æfi, var fluttur til hans. Alt hafði verið við hann reynt,
og alt hafði verið árangurslaust. Svo las hann í blaði
um lækningu, sem maður hafði fengið hjá Erskine, og
bað móður sína að fara með sig til hans. Að lokum gerði
hún það.
Þau gerðu ekki boð á undan sér. Jafnskjótt og þau
voru komin inn í viðtalsherbergið, og áður en nokkur
hafði sagt nokkurt orð, þreif drengurinn í handlegginn
á Erskine og starði fast framan í hann. Hann hélt í hann
fulla mínútu, og sneri sér þá frá honum.
,,Nú er eg læknaður“, sagði hann.
,,Við hvað áttu?“ sagði Erskine.
Drengurinn svaraði: „Eg vissi, að á því augnabliki,
sem eg liti í augun á yður, mundi eg aldrei stama
framar“.