Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 15

M0B6UNN
141
Erskine leit á vöðva hans. Þeir voru aumkunarlega
veiklulegir. Nuddi og rafmagni hafði verið beitt við
hann; það hafði ekki getað haldið við styrknum í vöðv-
um hans. En eitthvað var eftir af þeim, ekki voru þeir
alveg farnir.
Að lokum lét eg hann livíla sig, segir Erskine. Við
settum hann aftur upp í stólinn sinn, og þar svaf hann.
Eftir nokkura stund ávarpaði eg hann, sagði honum að
gleyma öllu, sem nú hefði gerst, og að þegar hann vakn-
aði, ætti hann ekki að finna til neinna þrauta, og geta
notað vöðva sína að fullu.
Þá vakti Erskine hann. Hann virtist furða sig nokk-
uð á því, að hann skyldi sitja þarna alveg eins og hann
hafði setið áður en hann sofnaði, og hann hélt, að hann
væri aflvana, eftir því sem hann kannaðist við síðar.
„Réttið þér upp handleggina“, sagði Erskine.
Sjúklingurinn hikaði sig.
„Gerið þér það, þér vitið að þér getið það“.
Hanngerði þetta með hálfum hug. Þá rann sannleik-
urinn upp fyrir honum.
Hann rak upp fagnaðaróp og rétti frá sér hand-
leggina. Þá settist hann upp og fann, að hann gat aftur
notað fæturna.
Eftir eitt augnablik stökk hann upp af stólnum
og fram á gólfið; en þar hefði hann oltið um, ef Erskine
hefði ekki hlaupið til og stutt hann; það var ekki þrótt-
leysi, sem að honum gekk, heldur eingöngu það, að hann
kunni eltki að halda líkamanum í jafnvægi. Erskine læt-
ur þess getið, að það sé kynlegt, að fullorðinn maður
skuli aftur þurfa að læra að ganga; en svo fer, segir
hann, þegar menn hafa legið mörg ár í rúminu. Honum
var ekið burt, og Erskine sá hann ekki framar. Einn af
læknunum hitti Erskine tveimur eða þremur árum síðar,
og sagði honum, að sjúklingurinn hefði altaf getað not-
að limi sína eftir þessa dáleiðslu. Hann var látinn taka
stutt námsskeið í líkamsæfingum, og við það komu vöðv-