Morgunn - 01.12.1934, Síða 17

MORGUNN
143.
legri endurminning en um þessa ungu stúlku, þegar það
fór að renna upp fyrir henni, að hún væri loksins orðin
eins og aðrar ungar stúlkur, og að myrkurtími hennar
væri um garð genginn. Þegar hún hafði áttað sig á þessu
að fullu, hætti hún að tala og fór að hágráta.
Erskine fullyrðir, að ekkert hafi verið að augum
stúlkunnar. Nethimnan var þar og sjóntaugin líka. Ekk-
ert annað vantaði en viljann til þess að láta þetta tvent
starfa í samræmi: að láta undirvitundina beita sér og
skýra hlutina, sem spegluðust á nethimnunni, og viljann
til að flytja þessa speglun til heilans.
Erskine leggur áherzlu á viljann í þessu sambandi.
Auðvitað kannast hann við það, að barnið hafi viljað
sjá; að minsta kosti vissi hún ekki annað. Orsökin til
blindunnar var sú, að hún gat ekki komist í samband við
undirvitund sína, og skipað henni að gera sitt verk. Er-
skine gerir ráð fyrir, að nú muni sumir segja: „Hvað
margir af okkur gera það? Við vitum ekkert um undir-
vitund; sérstaklega vitum við ekkert um hana í barn-
æsku. Við gerum þetta ósjálfrátt". Satt er það, segir Er-
skine. En náttúran er mjög margvísleg. Ef vér gætum
skilið allar hennar leiðir, þá kynnum vér að geta varist
dauðanum sjálfum. Aðalatriðið er þetta, að sjónfæri
stúlltunnar voru óskemd, þegar eg hitti hana. Þau voru
jafn óskemd eins og rafmagnslagning er á heimili, þegar
rafmagnsmaðurinn fer þaðan, og ekkert er eftir annað
en þrýsta niður ltveikjaranum til þess að sameina heim-
ilisþræðina við aðalstrauminn. Eg gerði ekki annað en
þrýsta kveikjaranum niður. Eg lét undirvitundina fara
að njóta sín í lífi stúlkunnar, eins og hún átti að gera.
Það getur verið að hún hafi verið með efa um það, að
hún gæti séð, jafnvel þótt hún vissi ekkert af því. Eg
gat haldið dagvitundinni í skefjum, og þegar hún var úr
sögunni, var efanum lokið. Eg gat tálmunarlaust rabb-
að ofurlítið við undirvitundina, og það var ekki annað