Morgunn - 01.12.1934, Qupperneq 19

M 0 R G U N N
145
nú orðinn skrifari hans. Hann hafði aldrei bragðað á-
fengi eftir að hann fékk lækninguna. Og hann hafði ráð-
lagt Argentínu-manninum að fara með konuna til Er-
skines. Af konunni er það að segja, að hún vildi ekki
hætta að drekka, og Erskine gat ekkert fyrir hana gert.
Einu sinni kom til hans ungur maður af góðum ætt-
um, en fátækur. Hann reykti of mikið, og honum hafði
verið ráðlagt að leita til Erskines. Hann var svæfður, og
honum var sagt að takmarka reykingarnar mikið.
Alt virtist ganga vel, því að maðurinn gerði ekki
vart við sig um marga mánuði. Þá kom hann aftur í öðr-
um erindum. Nú var það áfengi. Elcki fyrir það, að hann
drykki sig drukkinn, hann gerði það ekki. En hann átti
mikinn hóp af vinum, og hann hafði ekki efni á því að
haga sér ,eins og þeir. Hann vildi ekki heldur verða of
feitur, því að hann var dásamlega vel vaxinn. Nú bað hann
Erskine að gera sig að bindindismanni. Hann hafði reynt
að vera það, en honum hafði ekki tekist það. Hann sagði,
að sér væri svo ant um þetta, að hann hirti ekkert um,
þó að hann yrði veikur í hvert skifti, sem han bragðaði
áfengi.
Þetta var létt verk fyrir Erskine. Hann svæfði mann-
inn, bannaði honum áfengi og lagði á hann illar afleið-
ingar, ef hann óhlýðnaðist. Hann trúði, en vinir hans
trúðu ekki. Einu sinni fengu þeir hann til þess að renna
niður úr einu staupi. Hálfri stundu síðar fékk hann áltafa
uppsölu. Þetta var engin tilviljun, því að hann gerði til-
raunina þrisvar sinnum eftir þetta. Afleiðingin varð alt-
■af sú sama.
Nú hélt hann sér á hinum beina og þrönga vegi
bindindisins. En með tímanum breyttist staða hans. Nú
varð það skylda hans að sitja veizlur, og nú taldi hann
«kki þörf á þessum ströngu höftum. Nú hafði hann líka
fengið hærra kaup. Nú bað hann Erskine að hjálpa sér
I þessu efni.
Erskine vildi reyna það, og þeir komu sér saman um
10