Morgunn - 01.12.1934, Page 54

180
MOE GUNN
hún hefir ekki skilið það við sig, þó hún sé komin yfir
landamærin.
Með því að segja frá þessum atburðum úr reynslu
minni, vildi eg af veikum mætti, leggja minn litla skerf
til stuðnings viðleitninni til að opna augu einhvers fyr-
ir sannindum spiritismans — þeim sannindum, að sálin
er ódauðleg, að sjálfstæð og p.ersónuleg tilvera hverrar
einustu manneskju heldur áfram eftir líkamsdauðann,
að framhaldslífið er óslitið framhald af jarðlífinu, að
Jíðan hverrar framliðinnar sálar verður að sjálfsögðu í
nánu samræmi við breytnina í þessu lífi, og að í fram-
haldslífinu sé leiðin opin til þroska og framfara hverj-
um þeim, sem kýs sér það góða hlutskipti, að vilja batna
og fullkomnast. Leiðin er að sjálfsögðu oft örðug, en
öllum sem vilja, eru réttar vinarhendur til hjálpar, og
leiðirnar eru opnar til fullkomnunar.
Um þetta brennandi spursmál mannkynsins, hvort
framhaldslífið sé í raun og veru til, get eg fyrir sjálfa
mig fullyrt: það er til. Fyrir mér er það ekki trúaratriði,
heldur skýlausa staðreynd.
Þegar talað er við mann augliti til auglitis, dettur
engum í hug, að það sé blekking; engum óvitlausum
manni d,ettur í hug, þegar hann talar við vel þektan
mann, að byrja samtalið með því, að biðja um sannanir
fyrir því, að hann sé sá, sem hann segist vera, en ekki
einhver annar; alveg sama er með það, þegar eg sé
fyrir framan mig framliðinn mann, sem er að útliti
alveg eins og eg þekti hann áður en hann fór úr þessu
jífi; þá hreyfir sig enginn skuggi af efa eða spurning
um blekking, eða um sjálfsblekking geti verið að ræða.
Eg sé hann, þekki hann, les hugsanir hans, heyri máske
rödd hans og geng fullkomlega úr skugga um hver hann er.
Eins er um þá ósýnilegu vini mína, sem eg hefi ekki
þekt í hinu jarðneska lífi þeirra, en standa í daglegu
sambandi við mig, segja mér rétt um þá hluti, sem eg