Morgunn - 01.06.1936, Síða 87

MORGUNN
81
hverft við, meiri breytingu, mér liggur við að segja meiri
hamskipti, hefi eg ekki séð í svipbrigðum nokkurrar per-
sónu en eg sá á andliti frúarinnar næstu augnablikin.
Það var eins og ástríðumagn óhemjandi ofsa lýsti út úr
hverjum andlitsdrætti frúarinnar, tryllingsleg reiði og
beizkjublandið hatur virtist renna saman við nístandi ör-
vænting og helsára sorg í svip hennar. Örskamma stund
virtist mér sem eg sæi út í geigvænlegt sortamyrkur, mér
fanst eins og sorgin og örvæntingin hefðu líkamast með
einhverjum dularfullum hætti úti í myrkrinu, hún væri
myrkrið sjálft, mér fanst örfá augnablik sem eg sæi nið-
ur í hyldýpisgjá, mér fanst eg heyra eins og bergmál eða
undiröldunið utan úr myrkrinu af þjáningum og þraut-
um vansælla bræðra minna og systra, sem væru að biðja
um ljós og kalla á hjálp. Hvað gátum við gert fyrir þessa
hreldu og mæddu sál, sem var að rétta okkur höndina
uieð bæn um hjálp? Mig langaði til þess að ávarpa þenn-
an þjáða bróður minn, en hikaði við það, af ótta við það,
að hann kynni ef til vill að ná fullu valdi á miðlinum
þrátt fyrir alt, og ef svo færi, hvað myndi þá gerast, —
gat ekki viljað til að hann mundi reynast okkur nokkuð
örðugur? Við reyndum öll í sameiningu að hugsa til hans,
að heilsa honum með einlægri samúð, séra Kristinn flutti
hæn í heyranda hljóði og að henni lokinni lásum við hina
drottinlegu bæn og sungum að því loknu sálminn: „Á
hendur fel þú honum“.
Eg vissi og sá að hann hlustaði með athygli á alt, er
fram fór, fylgdist með öllu, er var hugsað og sagt. Það
vakti mér vonir um að máske hefði koma hans til vor að
Þessu sinni ekki verið með öllu árangurslaus. Hann virt-
lst nú fjarlægjast, en I. K. ávarpaði okkur því nær sam-
stundis. Hann lét í Ijósi innilega ánægju sína yfir því,
sem hefði gerzt, hann kvaðst ekki sjá annað en að þessi
stund myndi marka dýrlegustu tímamótin í lífi hans, „eg
held hún hafi vakið honum nýjar vonir, gert honum
kleift að eygja fegurra og háleitara stefnumið, en hald-
6