Morgunn - 01.06.1936, Side 91

MORGUNN
85
„Vinir mínir!
Beinið hugarsjónum yðar að litlum dreng, sem stend-
ur við móðurkné. Hann er fagur yfirlitum, vel gefinn,
móðirin elskar hann af öllu hjarta, hún tilbiður litla
elskulega drenginn sinn. Drengurinn vex og þroskast, alt
er gert til þess að hlúa að honum, þroska hann og búa
honum bjarta og fagra framtíðarbraut. Árin líða. Hann
á engar áhyggjur um framtíðina. Hann eignast vini og
félaga, æskuminningarnar þoka til hliðar, ný viðfangs-
efni draga að sér athygli hans, það sem honum hafði ver-
ið kent í æsku verður smátt og smátt óverulegra og þoku-
kendara, fjarlægist, gleymist, hjúpast lítt gagnsærri hul-
iðsblæju óveruleikans, móðurminningarnar fara sömu
leiðina, útsýnið er orðið alt annað, nýtt viðhorf, nýir litir.
Drengurinn er orðinn stór, fullorðinn maður. Hann
á örar og heitar tilfinningar, hann er næmur fyrir öllum
áhrifum, einlægur og saklaus. Hann á ekki tortrygni til
í huga sínum, það er sól og vor í huga hans, enn þá hefir
hann ekki séð nema vorið.
En eitthvað skorti samt á hamingju hans, hvað gat
það verið? Hann hugsaði um það, hann dreymdi um það
vakandi og sofandi. Einu sinni kom hann auga á glitr-
andi perlu, fegurri og yndislegri en hann hafði nokkurn-
tíma séð í vordraumum sínum, hann handlék perluna og
þrýsti henni að hjarta sínu, nú hafði hann fundið hina
fullkomnu hamingju, ástin var vöknuð í lífi hans, hann
hafði einskis framar að óska. En hann hætti ekki að
áreyma, þó að honum fyndist hún bera með sér inn í líf
hans fullkomnun og fylling helgustu þráa hans og vona,
hann dreymdi um hana sem verðandi aflgjafa og orku-
vaka í lífi sínu, aflgjafa, til þess að létta honum gönguna
UPP á tindinn, að takmarki frægðar og frama, er honum
virtist að væri svo skamt undan, aðeins örfá skref og
takmarkinu væri náð. En — alt í einu dregur ský fyrir
s°lu, stöðugt þyknar í lofti, vonirnar bresta ein á fætur
annari, — við eigum ekki samleið. Með þeim orðum fylg-