Morgunn - 01.06.1936, Side 92

86
MORGUNN
ir myrkur og myrkrinu fylgir nístandi örvænting. Hann
skorti mátt, hann brast þrek til þess að horfast í augu við
myrkrið, veruleikann, og — nú byrjar undanhaldið, einn
ósigurinn tekur við af öðrum, honum hepnast ekki að ná
fótfestu á hjarninu, hjarnbreiðu vonbrigðanna, hann er
að hrapa, altaf að tapa.
Virðið hann fyrir ykkur, vinlausan, einmana, með
blæðandi sár í hjarta, stöðugt á undanhaldi, hann er að
sökkva dýpra, dýpra, niður í myrkurdjúp þjáningarinnar
og vansælunnar, hann sogast lengra og lengra niður í fen
niðurlægingarinnar og ófremdarástandsins. Enginn virt-
ist gefa sálarstríði hans gaum, enginn varð til þess að
rétta honum hendina, enginn virtist skilja að hann var að
biðja um hluttekningu og hjálp, enginn virtist sjá þörf á
því að rétta honum bróðurhönd samúðarinnar, eða reyna
að leggja umbúðir á blæðandi hjartasárin hans, eða veita
nokkurum sólskinsgeisla ylhlýrrar ástúðar inn í líf hans.
I sál hans ríkti vetur brostinna vona og bugaðs hugar-
styrks. Hann reikaði um víðavang jarðlífsins, misskilinn
og einmana, ræfill, auðnuleysingi, ómenni sagði almenn-
ingsálitið, — eg fór að trúa því að eg væri alt þetta.
Til hvers hafði eg barist? Eg var einn, aleinn, með
sorg mína og sálarkvöl. Svo fanst mér alt í einu rofa sem
snöggvast til. Eg kyntist manni einum, mér fanst við
fyrstu viðkynningu sem sólargeisla nýrra vona brigði fyr-
ir í lífi mínu, mér skildist þessi augnablik, sem eg hefði
fundið og eignast vin, vin, sem skildi mig, sem vildi og
gæti hjálpað mér. Hann kynti mig vinkonu sinni, nei, því
skildi eg vera að nota líkingamál? Iiún var engin önnur
en brennivínsflaskan, ein hugsun náði tökum á sál minni,
drekka, drekka, drekkja sorgum mínum og hugraunum
í brjálæðiskendri gleðihrifningu ölvímunnar, en ávinn-
ingurinn, — aðeins ný vonbrigði, nýr ósigur.
Til hvers var lífið? Til hvers hafði litfagra perlan orð-
ið á vegi mínum, konan? Var erindi hennar aðeins það