Morgunn - 01.06.1936, Síða 98

92
MORGUNN
sýndist sitja inni í ósegjanlega fögrum og litglæstum
blómknappi er breiddi blaðskrúð sitt umhverfis veru þessa.
Samtímis þessu heyrði eg óm af yndisfögrum hljóðfæra-
slætti; eg hlustaði á hann um hríð, unz hann smádofnaði,
jafnframt dofnaði ljósið, unz það hvarf með öllu, og eg sá
nú frúna aftur sitja fyrir framan mig og alt var sem áður.
Eg var sannfærður um það, að sýninni lokinni, að eg
hafði fengið að sjá endurskin af göfgi og fegurð ódauð-
legrar mannssálarinnar; með hinni áðurnefndu vaxandi
blómjurt fanst mér, sem verið væri að sýna mér á tákn-
rænan hátt laun og ávinning þess að lifa lífinu í samúð
og kærleika, en gegnum tónana áðurnefndu virtist mér, að
eg heyrði enduróm af þeirri gleði, er nú fylti hugi við-
staddra vina vorra á öðru sviði tilverunnar, gleðina yfir
því, að hafa orðið vansælli sál að liði. Þannig lauk þessum
yndislegu og áhrifaríku fundum.
Þeir urðu alls þrír, og fóru allir fram á heimili frúar-
innar. Á fundum þessum virtist frúin falla í óvenju djúp-
an dásvefn, svo djúpan, að hún hafði enga hugmynd um
það, að fundinum loknum, hvort nokkuð hefði gerzt, eða
hann hefði orðið með öllu árangurslaus, enda lagði stjórn-
andi hennar svo fyrir, að við segðum henni ekki neitt frá
því, er gerast kynni. Kvaðst hann mælast til þess með það
fyrir augum, að hún gæti ekki haft neinar áhyggjur af
því, að vitund hennar væri þátttakandi í því er fram færi,
að hún vissi ekki hvar hefði verið endað, né ráðið í það, á
hverju myndi byrjað á næsta fundi. En það brást aldrei,
að byrjað var æfinlega á næstu fundum, þar sem endað
hafði verið á hinum fyrri. Þessum tilmælum stjórnandans
var trúlega fylgt.
Eg veit ekki, hvað ykkur kann að virðast um sögu
ókunna gestsins. Mér er ekki unt að draga fram neinar
venjulegar sannanir fyrir persónuleik hans, enda tel eg
mjög vafasamt, að mér væri ljúft að gera það, þó að þeim
væri til að dreifa; en ei að síður, persónuleikur hans er
mér jafn vissutrygður veruleiki og hvers þess annars, er