Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 120

114
MORGUNN
brátt ekki í neinum vafa um það, að skurð mundi þurfa.
Ætlaði eg að leita læknis svo fljótt sem eg þættist geta
því við komið. En eg hafði slíkt annríki, að eg sá ekki út
úr því. Eg þóttist sjá, að alt mundi komast í fullkomna
óreiðu hjá mér, ef eg legðist á spítala, og læknisvitjunin
fórst sífelt fyrir. Þó var mér ljóst, að heimskulegar gat
eg ekki hagað mér, því sí og æ ágerðist meinsemdin. En
aðfaranótt þess 11. júní dreymir mig, að eg ligg á borði í
lækningastofu, og mér er það ljóst, að nú á að fara að
gera við umrædda meinsemd. Hjá mér er þarna mjög
merkur læknir, en aldrei hafði eg ætlað mér að leita til
hans í þessu efni. Nú sýndi það sig líka, að það var ekki
hann, sem í rauninni átti eða ætlaði að framkvæma lækn-
inguna. Þvert yfir stofuna innanverða hékk tjald og mátti
lyfta skörunum furðu nálægt miðsvegar, en eg lá góðan
spöl fyrir framan tjaldið, samhliða því. Fyrir innan þetta
tjald voru iæknar þeir, sem hinar eiginlegu framkvæmdir
höfðu á hendi, en þó að eg heyrði til þeirra, skildi eg, að
eg mátti ekki sjá þá, og sá eg þó lítið eitt inn fyrir, þegar
tjaldskörinni var lyft. Vel var mér það Ijóst í svefninum,
að læknarnir fyrir innan tjaldið voru ekki af þessum
jarðneska heimi, en læknirinn fyrir framan tjaldið varð
af einhverri ástæðu að vera milliliður milli mín og þeirra.
Starf þeirra virtist taka talsverðan tíma, vera vandasamt
og krefjast mikillar nákvæmni. Að einhverju leyti var það
innifalið í lyfjablöndun, en ekki man eg lengur glögglega,
með hverjum hætti þau lyf voru síðan notuð.
Þó að mér þætti draumurinn kynlegur, gerði eg mér
víst ekki mikla hugaróra út af honum, er eg vaknaði. En
svo brá við, að meinsemd sú, er um langan tíma hafði far-
ið sívaxandi, tók nú að hjaðna svo ört, að mig gerði meira
en að furða á slíku. Munurinn var harla greinilegur með
hverjum deginum sem leið, og rétt röskum hálfum mánuði
eftir þetta, eða 26. s. m., var loks engin merki hennar
að sjá eða finna.
Eg vil geta þess, að lækni þeim, er mér þótti hjá mér