Morgunn - 01.06.1936, Qupperneq 130

124
MORGUNN
fyrir siglingafræði. Enginn maður hefir fram á það farið
neinstaðar í heiminum, svo að það er með öllu óþarft að
ræða það mál. Það er ekkert annað en f jarstæða og vitleysa.
Eg kem þá að lokum að þeirri kröfu land-
LœknmgaleyfiS gem hann telur alveg sjálfsagða,
og þekkingm.
að þeir einir fái frið til að stunda lækning-
ar, sem lækningaleyfi hafa. Eins og eg hefi bent á hér að
framan, væri það í reyndinni nákvæmlega það sama sem
að banna sálrænar lækningar, þar sem lærðir læknar leggja
ekki stund á þær. Lækningaleyfi eru ekki veitt nema sam-
kvæmt því áliti, sem heilbrigðisstjórnin hefir á þekkingu
umsækjanda. Lækningaleyfi sálrænna manna væri ekkert
vit í að miða við þekkingu þeirra, heldur yrði að miða það
við hæfileika þeirra til þess að ná sambandi við annan
heim. Eg efast ekki um, að það mundi þykja ósanngjarnt,
að krefjast þess af heilbrigðisstjórninni, að hún aflaði sér
þeirrar vitneskju, sem nauðsynleg yrði í því efni. Hún
mundi tæplega fá því annað hér í Reykjavík. Því síður úti
um alt land. Og hvarvetna geta komið upp sálrænir menn
með hæfileikum til að líkna sjúkum mönnum. Þess er því
engin von, að þeir menn, sem sannfærst hafa um sálrænar
lækningar, sætti sig við kröfu landlæknis um lækningaleyfi.
Fram á hitt hefir verið farið víðsvegar um
M'þ'kkhi^g ” °S heiminn, að sálrænir menn fái frið til þess
að hjálpa sjúkum mönnum með sambandi
sínu við annan heim. Það er margsannað, að þeim tekst
það oft. Því starfi þeirra er ekki ætlað að koma í staðinn
fyrir neina þekkingu lærðra manna. Því er ætlað að fylla
upp í eyðurnar, þar sem þekkinguna brestur. Því er ætlað
að hjálpa einhverjum af þeim 90 sjúklingum af hverjum
100, sem landlæknir segir að læknarnir geri ekkert við,
sem neitt gagn sé að, láti við það sitja, að ausa í þá ónýt-
um meðölum. En enginn maður fer fram á það, að sál-
rænir læknar verði héraðslæknar eða taki að sér nein þau
störf, er krefjast þeirrar þekkingar, er lærðir læknar fá.