Morgunn - 01.12.1978, Blaðsíða 41

DULSKYGGNI BARNA
135
að maður stóð úti í túni við slátt. Gladdist hann við þetta og
þótti sýnt að ekki væri jafn framorðið og hann hefði ætlað.
En Guðrún var ekki mjúk á manninn og meðal annars sagði
hún: „Hengslastu strax inn í bólið þitt, svo að þú sért kominn
í það áður en dagur rennur.“ Þá mælti Sigurður: „Ég ætla
fyrst að skreppa út á tún til Sæmundar, hann stendur þar við
slátt.“ Þá umhverfðist Guðrún: „Hver andskotinn er í augun-
um á þér strákur? Þar er enginn maður og Sæmundur er
sofnaður fyrir löngu. Snáfaðu heim og þá geturðu séð það
sjálfur.“
Þétta var rétt, þegar Sigurður kom heim, steinsváfu þeir
háðir Sæmundur og Jónas. Þá hélt Sigurður að það hefði verið
aðkomumaður, sem hann sá og hefði hann gripið þar upp orf
að gamni sinu til að reyna bitið i ljánum. Daginn eftir sagði
hann Sæmundi frá þessu, en hann sagði þá: „Ekki get ég skilið,
að nokkur aðkomumaður hafi gert sér það ómak að fara heim
í skemmu til þess að ná þar i orf og ljá, aðeins til að bregða
ljánum í gras. En sumir sjá það, sem ekki er.“
Skömmu seinna var það um miðja nótt, að Sigurður hrökk
upp úr fastasvefni við að leikið var á orgelið frammi í stofu
Eannveigar. Hann settist upp í rúminu og hlustaði um stund,
en svo þagnaði orgelið. Lagðist hann þá út af, en þá byrjar
orgelið aftur. Sæmundur var steinsofandi i rúminu fyrir
framan hann. Og nú greip hann óstjórnleg forvitni að vita
hver væri að leika á orgelið. Hann læddist upp úr rúminu og
fram á gólf. Þá hætti orgelið aftur, en hann stóð þarna lengi
og beið, en ekkert heyrðist framar. Þá skreið hann i rúmið
aftur og svaf til morguns. Þegar hann var kominn á fætur
rakst hann á Guðrúnu vinnukonu fyrsta og spurði hana hver
mundi hafa verið að leika á orgelið í nótt. „Heyrðir þú það?“
spurði hún. Hann játaði því. „Það er býsna margt, sem þú
serð og heyrir bæði nætur og daga,“ sagði hún, „en það get
pg sagt þér, drengur minn, að hér kann enginn að leika á
orgel nema Sæmundur, og það er ekki honum líkt að lialda
vöku fyrir fólkinu, hann veit að nóttin er ekki of löng fyrir
þreyttar manneskjur.“ Sigurður sagði að það mundi hafa verið