Morgunn - 01.12.1978, Blaðsíða 73

BÆKUR
167
sem leyfir sér að segja frá slíkum sýnum, ef peningar eru
taldir í veði. Við lifum i ríki Mammons, og hann þolir ekki
slika samkeppni. Stjórn flugfélagsins tók því að beita starfs-
fólk sitt hótunum. Starfsfólkinu var hótað, að það fengi ekki
að fljúga og yrði sent til sálfræðings, ef það steinhætti ekki
að tala um þetta. Fólkið hætti því að þora að tala um þetta
af ótta við missi atvinnu sinnar.
En eins og skiljanlegt er kemur það fyrir að sjálfir stjórn-
armenn flugfélags þurfa að nota flugvélar sínar. Og nú gerð-
ist það eitt sinn, að einn af forstjórum Eastern Airlines þurfti
að bregða sér með einni flugvél félagsins. Hann hafði gott
af því sem gerðist í þeirri ferð, þvi hann hafði tæpast komið
sér fyrir í sæti sínu, þegar við hlið hans tekur maður sér sæti.
Forstjórinn leit við. Maðurinn sem hafði sezt við hlið hans
var honum vel kunnugur, því hann hafði mætt við jarðarför
hans. Það var hinn látni flugmaður Bob Loft! Forstjórinn
varð svo hræddur að hann ruddist skelfingu lostinn úr sæti
sínu og út úr flugvélinni, því hún var ekki lögð af stað.
Skyldi hann hafa verið sendur til sólfræðings?
Venjulegustu viðbrögð rétttrúaðra vísindamanna við slíku
er að látast ekki vita um það. En ef þeir neyðast til þess að
rannsaka slík fyrirbæri eru skýringar þeirra svo fáranlegar,
að þær eru ekki í minnsta samræmi við það sem vísindin
vita um hæfileika mannsandans yfirleitt, og því tómar ágizk-
anir lit í bláinn. Því það sem vísindamaður, sem vill láta
taka mark á sér, verður að forðast eins og heitan eldinn, er
að viðurkenna nokkru sinni þann möguleika, sem allt út-
skýrir, nefnilega: að látnir lifi og þeir geti við viss skilyrði
látið vini sína verða vara við sig og jafnvel sjá sig berum
augum, eins og hér var greint frá.
Þegar hótana flugfélagsstjórnarinnar er gætt, eins og
minnst er ó hér að framan, má telja það vel af sér vikið af
•Tohn G. Fuller að hafa tekist að fá starfsfólk Eastem Airlines
til þess að leysa frá skjóðunni um þessi merkilegu fyrirbæri,
sem það sá með eigin augum. En starfsfólkið varð þó að leyna