Morgunn - 01.12.1978, Blaðsíða 49

NIÐURSTOÐUR . .
143
stóð, fannst mér allt vera bjart og fagurt. Þetta var dýrðleg
stund.“
Ég hef alltaf talið það mjög mikilvægt, að við gerum okkur
fulla grein fyrir því, að það er lögmál, að uppskera okkar
hljóti ævinlega að verða í samræmi við sáninguna. Þess
vegna læt ég í leikriti mínu 1 Ijósaskiptum fólkið verða að
sjá liðið líf sitt fyrir sér í algjörlega miskunnarlausu ljósi
sannleikans. 1 lífinu höfum við lag á því að „gleyma“ því
sem við höfum gert ósæmilegt, en minnast fremur hins, sem
gott kann að þykja. En við verðum að læra að horfast í augu
við galla okkar líka. Það er eina leiðin til þess að geta bætt
þá. Þetta kemur mjög greinilega fram í reynzlu þeirra, sem
segja frá hvað henti þá meðan þeir voru „látnir“ i bók
Moodys, LífiS eftir lífiS.
„Þegar ljósið birtist mér, var það fyrsta sem ljósveran
sagði við mig þetta: „Hvað getur þú sýnt mér, sem þú hefur
afrekað á æviskeiði þínu?“ Það var að minnsta kosti eitthvað
ekki fjarri þessum orðum. Um leið hófst sýning þessara upp-
rifjunarmynda. Þá varð mér hugsað: „Jæja, hvað er nú á
seiði?“ Enda var í þeirri andránni brugðið upp myndum
frá fyrstu bemsku minni. Siðan var þvi líkast sem það liéldi
íifram allt frá þessum fyrstu árum til allra síðustu daga minna.
Þetta var mjög athyglisvert allt frá upphafi — það hófst
með myndum af mér þar sem ég var lítil stúlka og lék mér
við lækinn, sem rann um landareignina — og þar rak hver
myndin aðra frá þeim timum — myndir af ýmsum atriðum,
sem báru fyrir mig og systur minar af einu og öðru sem ég
atti í við nágrannana og af stöðum sem ég hafði dvalið á.
Svo var ég i barnagæzludeild og þá rifjaðist upp fyrir mér
minningin um það, þegar eina leikfangið sem mér þótti vænt
um brotnaði, og ég grét langa lengi. Þetta var sár upprifjun.
Myndirnar röktu æviskeið mitt áfram, rifjuðu upp fyrir mér,
þegar ég var skátastúlka og var með i útilegum og einnig
drógu þair fram ýmsar minningar frá skólaárunum. Þegar
eg var í sjöunda og áttunda bekk, þótti mér mikill heiðurs-