Morgunn - 01.12.1978, Blaðsíða 13

HIMNASÝNIR SWEDENBORGS
107
þjáningarfulla sálarreynzlu. Á þessu tímabili hefur hann hvað
eftir annað legið i langan tíma í eins konar móki þar sem
draumsýnir hafa birzt honum í réttri röð. Hverfur hann i
draumum þessum æ lengra inn í hinn andlega heim, þar til
hann þykist fá svar við leyndardómnum mikla —- ástandi
sálarinnar eftir dauðann.
Nútíma geðlæknar myndu sennilega segja, að hér hafi verið
um kleifhuga að ræða. Hinn ytri maður hélt áfram að vera
rólvndur, hagsýnn og hefðbundinn í háttum sínum. 1 sam-
ræmi við stétt sina og stöðu var hann girtur sverði, bar duft
í hár sitt og gekk með gullbúinn staf. En hið innra var flóð
hinna furðulegustu hugmynda, sem erfitt var fyrir aðra að
henda reiður á. Stundum lyfti hann þessum hugmyndum upp
í haeðir ljóðræns skáldskapar. Hér var ekki einungis visinda-
maður að verki, heldur dulhyggjumaður, sem skyggndist of
heima alla. Allt það, sem aðrir menn þóttust vita, sá hann nú
i ínnri sýn.
Swedenborg sagði nú upp starfi sínu sem ráðgjafi við hinar
konunglegu námur og sneri sér aftur að handritum sínum og
ferðalögum. Hann ferðaðist í senn yfir lönd Evrópu og inn i
hinn andlega heim sálarinnar. Hann skýrði frá árangri þess-
ara andlegu ferða sinna sem hann kvaðst hafa fengið skipun
um frá æðri máttarvöldum að skrifa um.
Heimur sá, er við lifum i sagði Swendenborg að væri fjarri
því að vera raunverulegur; hann væri aðeins tákn hins and-
'ega. Líkt og myndastyttan er einungis steinklæði skapandi
bugsunar, sem fæðst hefur í huga myndhöggvarans. Með
■Sama hætti er mannslíkaminn aðeins klæðnaður sálarinnar.
bví það er aðeins á líkamlega sviðinu, sem hægt er að
birta hinn skínandi svip andans ófullkomnum skilningarvit-
um mannsins. Þetta er orsökin til þess, að Guð tók á sig mann-
lega mynd. Hann gerði það til þess að sýna manninum, að
harm væri guðlegrar ættar.
Efnið er þvi aðeins tákn. En þareð efnið svarar i hverju
atriði til andans, þá geta vitrir menn og góðir öðlast skilning