Morgunn - 01.12.1978, Blaðsíða 17

HIMNASÝNIK SWEDENBORGS
111
máli, maðurinn missir ekkert við dauðann, er enn í öllum
skilningi maður, aðeins fullkomnari en þegar hann var í
líkamanum.
En hann tekur ekki einungis með sér skilningarvit sín, held-
ur einnig skoðanir sínai', fordóma, venjur og öll þau sálarlegu
áhrif, sem uppeldi hans í fyrra lífi leiddu af sér. Þannig hafa
ýmsar göfugar sálir þráð til dæmis, að eiga viðræður við vitr-
ustu menn allra alda og fá nú ósk sína uppfyllta. Öðrum guð-
hræddum sálum hefur á jörðinni verið komið til að trúa því,
að á himnum sé sífelldur samfagnaður og allur tíminn fari í
hænastundir og tilbeiðslu. Þessum öndum er leyft að ganga í
musteri og framkvæma þar helgiathafnir sínar, eins lengi og
þeim þóknast. Komast þeir fyrst í hrifningarástand, en þegar
langur hænatimi er liðinn tekur að draga úr ákafanum —
suma tekur að syfja, aðrir taka að geispa eða hrópa um að
losna og allir verða þannig að lokum uppgefnir á óhófi þess-
arar tilbeiðslu.
Að lokum læra andarnir hvert er hið sanna eðli liimna. En
það liggur i þeim unaði, að gera eitthvað sem er sjálfum manni
og öðrum til góðs. Með öðrum orðum, að tilbiðja Guð liggur
ekki í sífelldum sálmasöng. Það liggur í því að láta ávexti
kærleikans njóta sín — þ. e. að vinna af dyggð, einlægni og
iðni að þvi starfi sem hentar manni bezt, því að í þessu liggur
guðsástin og þvi að elska náunga sinn.
Þetta aðlögunartímahil, segir Swedenborg, að fari fram í
astandi milli himins og heljar. Þvi hver maður verður að sæta
dómi, áður en hann er sendur til annars hvort staðarins. Hins
vegar segir hann, að sú trú, að á dómsdegi standi sálin fyrir
retti og sé dæmd af rannsóknardómara, sé röng. Hér er hvorki
andrúmsloft réttarhalda né lögreglu. Hins vegar er manni
sýndur liðinn æviferill og þar með verk hans í fyrri tilveru
góð og ill. Hann verður þá sinn eigin dómari, sitt eigið vitni
og ákveður sjálfur, hvar hann skuli taka sér aðsetur.
„Drottinn varpar þvi engum til heljar,“ segir Swedenborg,
„heldur dragast þeir andar, sem komið liafa yfir um með hið
ula í hug sínum til heljar þeirrar, sem þeir hafa tilhneigingu