Saga - 1968, Blaðsíða 154

150
RITFREGNIR
geði við eyjaskeggja, syngur jafnvel og skálar við menn og dýr á
Ólafsvökunni og stígur færeyskan dans. Ekki fellur honum jafnvel
við alla. Fólkið á hótelinu í Miðvogi er þungt í vöfum og stirfið að
hans dómi. Ég bjó þar í viku sumri síðar en hann og viðurkenni fús-
lega, að kvenfólkið vildi vera í öðrum þyngdarflokki en það er. Hins
vegar var það mjög alúðlegt og geðugt, meðan ég gisti þar.
Hannes er mikill hófsemdarmaður i rithætti og nálgast það afrek að
skrifa tilgerðarlaust. Á timum lággengis á orðum og krónum þá er hin
fágaða bók hans um Færeyjar holl lesning. Þar fer enginn arnsúgur
um síður, en tjaldurinn er á ferð og er prúðastur fugla.
Sumarnótt. Fjöllin að flækjast um bæinn.
Þau fóru’ öll í leikhúsið klukkan sjö.
Svissneska úrið mitt sigið til viðar,
því sólin er gengin korter í tvö. —
(bls. 98)
Björn Þorsteinsson.
Magnús Á. Ámason: Gamanþættir af vinum mínnm. Helgafell
1967.
Magnús Á. Árnason hefur ekki verið við eina fjölina felldur um
dagana. Hann er málari, myndhöggvari, tónskáld og hagorður jafnt
á bundið mál og óbundið. Hann er vel liðtækur á öllum þessum
sviðum, ferðamaður mikill og náttúruunnandi, sem gistir ýmist
Grímsey, Papey eða Mexikó á sumrum. 1 Gamanþáttum kynnir hann
vini sína í léttum rabbtón, en sjaldan mjög eftirminnilega. Hann er
hæglátur maður, jafnvel hlédrægur, en einbeittur, þrátt fyrir dálítið
marglyndi, og hefur verið áhorfandi að broguðu mannlifi um dag-
ana án þess að eiga að baki rysjóttan feril. Það er bæði forvitnilegt
og fróðlegt að slást i för með honum og kunningjum hans dagstund.
Vestur i Kaliforníu stundar hann m. a. kastarholubúskap með Halldóri
Laxness, hér gistir hann Einar Benediktsson í Herdísarvík og á 5
margs konar listamannabrösum. Skáld og listamenn eru hans fólk, og
einnig Þorvaldur Björnsson stórbóndi á Þorvaldseyri undir Eyja-
fjöllum, sem er þjóðfrægur m. a. af Paradísarmissi Halldórs Laxness
og ritgerð Sverris Kristjánssonar í Horfinni tíð. Sverrir mun sá
þeirra þremenninga, sem kemst næst því að skilja þennan íslenzka
aldamótavíking, en Magnús ann honum mest og mildar dálitið
veðurbarið andlit Eyfellingsins. Mannlýsingar Magnúsar eru ,skiss-
ur“, eins og hann gefur I skyn I óþörfum afsökunarorðum I upphafi
bókar. Engu að síður eru þar greyptir ákvarðandi drætt.ir í myndir
ýmissa þeirra mann, sem eiga sér eilíft llf I íslenzkri menningar-
sögu. Þættirnir eru áður birtar blaðagreinar og upphaflega ekki
ætlað mikið langlífi. Margir þeirra eru eins konar „tækifæriskveð-
skapur", en Magnús er ekki hirðskáld neins, heldur talsvert hrein-