Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1947, Síða 47

HÁTT OG LÁGT
29
mamma sín ættu kofann, en Donni og
mamma hans stóra húsið. Og af því
Bensi lét dæluna ganga um fugls-
hreiður, sem hann hafði fundið, var
svar hans fullnægjandi. En nú var
enginn til að tala við hann um ráð-
gáturnar, sem altaf fjölguðu. Og sú
sem þyngst lá á honum var, því
Bensi og mamma hans voru flutt í
kofann á Kotstræti, og Bensi mátti
ekki vera með honum nú, eins og um
undanfarin jól.
Donni mundi lítið eftir því, þegar
Bensi og mamma hans fluttu úr kof-
anum í stóra húsið. En síðan hafði
það komist inn hjá honum, að
mamma hans fékk mömmu Bensa
fyrir vinnukonu, og lofaði henni að
hafa drenginn sinn með sér. Þó
var þetta býsna ótrúlegt, því mamma
Bensa var ekkert lík Súsu vinnu-
konu. Og þegar mamma Donna
sagði, að mamma Bensa hefði verið
agæt vinnukona, og betri en Súsa,
höfðu þær hlegið, svo það var líklega
hara spaug. Þær voru báðar fallegar
°g kátar og vel klæddar, og mennirn-
m þeirra voru í flughernum, og dreng
lrnir þeirra léku sér saman alla daga,
frá morgni til kvölds. Nei, mamma
^ensa var ekkert líkari vinnukonu
en mamma Donna. Bara Súsa var lík
vmnukonu og Bensi sagði, að hún
v ^ri svoleiðis af því hún var Súsa.
Og nú sáust mömmurnar aldrei, og
ónnuðu drengjunum sínum að leika
Ser saman. Nú var þó stríðinu lokið,
611 Þá átti alt að verða svo gott og
§aman. En í staðinn var ekki gaman
að neinu.
h’onni mundi eftir, hvað oft
n!amma hans skipaði honum að þvo
Ser, svo hann væri eins hreinn eins
°§ hann Bensi. Svo greiddi hún á
honum hárið, og burstaði fötin hans,
af því Bensi væri ævinlega svo
snyrtilegur. En nú! — Nú gekk
Bensi óhreinn og ógreiddur, í rifnum
tuskum. Það var líklega þess vegna
sem hann mátti ekki lengur leika við
Bensa. En þegar Bensi sagði honum,
að ef hann færi upp á Fagurhæðir,
þá mundi mamma sín flengja sig,
varð Donni alveg ráðalaus.
Donni vissi, að þó pabbi hans væri
kominn heim úr stríðinu, mundi
pabbi Bensa aldrei koma heim.
Hann var ósköpin öll upp með sér af
þessum pabba, úr stríðinu, og
mamma hans var það líka. Og það
var afar leiðinlegt fyrir Bensa og
mömmu hans, að hafa engan pabba
úr stríðinu, til að vera upp með sér
af; en varla gat það verið þess vegna
sem mömmurnar sáust aldrei, og
drengirnir máttu ekki leika sér
saman, og ef þetta ólán stafaði af
stríðspabbaleysi Bensa, var Donni
viljugur að láta honum eftir
pabba sinn, að einhverju eða öllu
leyti.
Útidyrahurðinni var skelt. Pabbi
og mamma Donna voru farin út, í
jóla-partí. Nú stóð jólatréð einsamalt
í stóru stofunni. Donni var viss um
að því mundi leiðast, einsömlu alla
nóttina. Ekki gat það sofið. Eða
sváfu tré nokkurntíma? Blómin
sváfu. En trén? Og Súsa, vinnukona
— hvar skyldi hún halda sig? — lík-
lega eitthvað að bauka í eldhúsinu.
Kannske að traktera piltinn sinn á
tei og kökum. Hún gerði það stund-
um á kvöldin, þegar pabbi og
mamma voru úti. En það var leynd-
armál, sem enginn vissi nema
Donni. . . .
Tunglið var komið á bak við tré,