Hugur - 01.06.2009, Síða 14

12
Asta Kristjana Sveinsdóttir ræðir við Louise Antony
við nýlega bók sem ég ritstýrði og er greinasafn trúlausra heimspekinga þar sem
þessi efni eru til umræðu. Innlegg mitt þar er að það að vísa í tilvist guðs eða guða
er hvorki þarft né rennir stoðum undir siðgildi okkar. Meira að segja held ég því
fram að þeir sem trúa á guð ættu að taka því fagnandi að siðgildin séu óháð því
hvort guð er til, því að ef guð er algóður gefúr það þeim siðferðilega ástæðu til að
trúa á guð. Það er hins vegar annað mál hvort skýring mín á því af hverju fyrirbæri
eins og þrælahald er rangt er sannfærandi. Og eins og ég sagði hefúr aðaláhersla
mín ekki legið þar.
Það skil ég vel. Ogpað erparft innlegg í umræðuna um tengsl trúar og siðferðis í
Bandaríkjunum eins ogpau mál standa nú. En pað er ekki nóg með aðpú takist á um
tengsl trúar og siðferðis á opinberum vettvangi, pú hefur einnig um langt skeið kennt
og skrifað um femíníska heimspeki. Hvernig sérðu sambandið millipess sempú ert að
gera í hugspeki ogpekkingarfræði ogfemíniskri heimspeki?
Eg sé náið samband þar á milli. Sá partur af mér sem vildi fá að læra það sem ég
vildi og rökræða eins og strákarnir og vera ekki bara prúð og vel upp alin sér
hversu gífurlega holl gagnrýni Quines var og heldur áfram að vera. Femínistinn
spyr að hvaða leyti heimspekin sem slík og iðkun hennar sé kynjuð, þ.e. hlaðin
kynjuðum gildum. Þar getur náttúruhyggja Quines verið mjög þarft innlegg og ég
hef reynt að sýna fram á þetta í skrifum mínum, til dæmis í greininni „Quine as
Feminist“. Náttúruhyggjan getur verið mjög gagnlegt tól, jafnvel þeim sem að-
hyllast ekki sjálfir náttúruhyggju.
Vendum okkur nú aðpeirri spumingu hvernigpað hefur verið að vera kona íheimspeki,
sérstaklega par sem pú starfar í undirgreinum heimspekinnarpar sem lítið hefur verið
um konur.
Ég var mjög heppin með það að þegar ég byrjaði í háskólanámi í heimspeki í
Syracuse fann ég bara til velvilja og fékk mikla hvatningu, sérstaklega frá van
Inwagen, sem hefur alla tíð stutt mig. Mun erfiðara var að vera í London, og svo
þegar ég kom til Harvard. Sérstaklega þegar ég var að kenna sem aðstoðarkennari
fannst mér ég ekki vera tekin alvarlega af nemendunum. Heilmikið hefiir verið
rætt í femínískum fræðum um hvað þarf til til að halda uppi áhuga og aga í bekk
og þar skiptir miklu máli að passa við eina af staðalmyndunum sem teknar eru
alvarlega. Ein helsta staðalmynd heimspekings er skeggjaður karlmaður á miðjum
aldri í tvídjakka, kannski með pípu. Ekki er auðvelt fýrir unga konu á þrítugsaldri
að taka á sig þann búning! Annars voru tvær aðrar konur í námi í deildinni á sama
tíma og ég,Joan Weiner, Fregesérfræðingur, og Jean heitin Hampton, sem var í
stjórnmálaheimspeki. Það var ekki það að ég yrði fyrir aðkasti eða augljósri mis-
munun. Ég áttaði mig hins vegar á því, þegar leið á námið, að strákarnir sam-
stúdentar mínir þurftu ekki að hugsa um hvernig þeir gætu haldið uppi aga í
bekknum. Þeir gátu komið hvernig klæddir sem var í tíma og þeir þurftu ekki að
sýna vald sitt yfir bekknum með því að rökræða einhvern stúdent í kaf eða sanna
einhverja rökfræðireglu uppi við töflu óundirbúið eins og ekkert væri.