Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.06.1931, Qupperneq 24

SKRAUTVASINN.
Eftir P. G. Wodehouse.
Eg stöðvaði hann með augna-
ráði, sem hann kannaðist nauða-
vel við, og eg var bæði hryggur
og reiður.
„Ekki eitt orð í viðbót, Jee-
ves“, sagði eg, „þér færist of
mikið í fang. í öllu, sem lýtur að
höttum, sokkum, frökkum og
jafnvel brókum og legghlífum,
skal eg með ánægju hlýta yðar
dómi, en þegar skrautvasa er um
að ræða, þá er mér öllum lokið“.
„Jæja, herra“.
„Þér segið, að þessi vasi skeri
sig úr öðrum munum í herberg-
inu, — hvað eigið þér við? Ef að
þér eigið við eitthvað, þá neita
eg því in toto, það er að segja
algjörlega. Mér finnst vasinn fal-
legur, alveg ljómandi fallegur, í
stuttu máli hreinasta gersemi“.
„Jæja, herra“.
„Jæja, já, þar með er þetta
mál útrætt. Ef einhver hringir til
mín, þá skuluð þér segja, að eg
sé hjá herra Sipperley, á rit-
stjóraskrifstofu „Mayfair Ga-
sette“.
Eg hélt síðan út með reigingi,
sem sagði meira en orð, því að
eg var gramur við manninn. —
Þcnnan sama morgun, þegar eg
var að rangla um, hafði eg af
hendingu lent inni í hliðargötu,
einni af þeim, sem eru svo mjó-
ar, að legubekkur, sem settuf
væri þversum, myndi fylla út í
hana, og þar sem nokkrir ná-
ungar, sem gefa frá sér hljóð
eins og þokulúður, belja allan
Jaginn, og selja uppboðsvörur-
Án þess svo að eg áttaði mig a
því, var eg orðinn eigandi letf'
vasa með ljómandi, rauðum
drekamyndum. Þar voru nú raun-
ar ekki aðeins drekamyndn>
heldur einnig hundar, fug’at’
slöngur, og eitthvað kvikindi setn
líktist leoparda. Þessum skraut'
grip hafði eg svo komið fyrn'