Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.06.1931, Qupperneq 32

222
hafi ekki það ráð á takteinum,
sem duga muni, herra“.
„Þér æskið umþugsunarfrests.
— Ha?“
,,Já, herra“.
„Takið yður hann, Jeeves, tak-
ið yður hann. Sennilega verða
skýrari hugsanir í gorkúlunni á
yður, þegar þér hafið sofið út.
Heyrið þér! Hvað kallar Shake-
speare svefninn, .Jeeves?“
„Lífsins ylríka aflgjafa. Það er
nú raunar ekki Shakespeare
heldur Young“.
„Jæja, farið þjer þá að sofa“.
Þið vitið, að ekkert er eins
gott og að sofa, þegar menn
eiga í höggi við erfið úrlausnar-
efni, enda var eg varla búinn að
opna augun næsta morgun, er eg
uppgötvaði, að eg hafði ráðið
gátuna meðan eg svaf, og tek-
izt það svo vel, að Foch mar-
skálkur hefði mátt vera mont-
inn yfir slíkri hugkvæmni. Eg
hringdi til að fá te.
Eg hringdi aftur, en fimm mín-
ú&ur voru næstum liðnar, er
Jeeves kom með bakkann.
„Fyrirgefið, herra,“ sagði
hann, þegar eg veitti honum lin-
ar ákúrur. „Eg heyrði ekki í
bjöllunni; eg var í setustofunni".
„Nú-já“, sagði eg og sötraði úr
[Stefnir-
teskeiðinni, „þú hefir verið að
uútla við eitthvað?".
„Eg var að strjúka rykið af
nýja vasanum yðar, herra“.
Mér hlýnaði um hjartaræturn-
ar. Ekkert hefir eins góð áhrif á
mann, og er maður heyrir, að
þeir, sem maður hefir átt í
höggi við, viðurkenna, að þeir
hafi haft rangt fyrir sér. Um það
hafði hann nú raunar ekkert
sagt, en við af Woosters ættinni
kunnum nú að lesa á milli lín-
anna. Eg gat séð það á honum,
að honum var farið að þykja
vænt um vasann.
„Hvernig leizt þér á hann?“
„Tja, herra“.
Svarið var óljóst og dularfulltr
en eg skeytti því engu.
„Jeeves“, sagði eg.
„Já, herra“.
„Það var viðvíkjandi því, sem'
við ræddum um í gær“.
„Herra Sipperley, herra“.
„Einmitt. Þér skuluð ekki
brjóta heilann um það frekara.
Stöðvið öll þau öfl, sem þér haf-
ið sett í gang; eg þarf ekki
hjálpar yðar með, nú hefi
sjálfur fundið lausnina. Hún kom
eins og elding frá himni.“
„Er það mögulegt, herra!“
„Já, eins og elding. 1 svona-
Skrautvasinn.
I