Læknablaðið - 15.02.2001, Síða 26

FRÆÐIGREINAR / BARNALÆKNISFRÆÐI
Mynd 3. Mynd af
röntgenfilmu með
niðurstöðum EMD™.
Sjöunda sýnið frá vinstri
sker sig greinilega úr. Par
sjást mjög greinilega bönd
á tveimur stöðum sem ekki
eru fyrir hendi á sama hátt
og í hinum sýnunum. Hér
œtti því að hafa orðið
mikil og sértœk skerðing á
erfðaefnisbútnum með
ertsíminu T< endonucleasa
VII. ut frá staðsetningu
þessara banda, miðað við
heildarlengd bútsins, mcetti
áœtla að basabreytingin
sem þessu otli sé um
miðbik hans.
Mynd 4. Raðgreining á bösum 344-424 í cDNA-röð PPA Ry2 með aðferð Sattgers. Á
myndinni sést röntgenfilma með niðurstöðum raðgreiningar. Á vinstri helmingi
myndarinnar má lesa basaröð hvers sýnis fyrir sig. Um er að rœða fimm mismunandi sýni
og er röð basanna frá vinstri TCGA í öllum tilvikum. Á hægri hluta myndarinnar eru
sams konar basar, úr öllum sýnum hlið við Idið. Hér er ekki að sjá neitt misrœmi milli
sýnanna og eru basaraðir þeirra allra því eins. Útfrá vinstri helmingi myndarinnar má
lesa basaröðina:
AGAAGACTCAGCTCTACAATAAGCCTCATGAAGAGCCTTCCAACTCCCTCATG
GCAATTGAATGTCGTGTCTGTGGAGA, íöllumfimm tilvikum. Pessi röð er eðlileg.
131 basapara bútarnir einangraðir úr agarósageli og
síðan raðgreindur með aðferð Sangers. Til þess var
notast við: Thermo Sequenase'™' cycle sequencing kit
(Amersham).
Niðurstöður
Til að leita sérstaklega að stökkbreytingunni
Proll5Gln var notast við skimun byggða á meltingu
með skerðiensími, eins og lýst er í aðferðakaflanum.
Við skoðun á agarósagelum þar sem fjölliðunar-
hvarfsafurðin, melt með Hinc II, hafði verið rafdregin
sást aðeins eitt band í öllum tilvikum. Staðsetning
þessa bands kom heim og saman við 131 basapara
lengd ef miðað er við það merkigen sem notað var
(mynd 2). Stökkbreytingin Proll5Gln fannst því ekki
hjá neinum þeirra 43 einstaklinga sem skoðaðir voru.
Ferlið var tvítekið fyrir hvert sýni og voru niðurstöður
eins í öllum tilvikum
Til að leita að öðrum basabreytingum á þessum
sama 131 bp bút var beitt EMD1™1, eins og lýst er í
aðferðakaflanum. Þegar niðurstöður EMD(,1'I) voru
skoðaðar komu í ljós nokkuð afgerandi jákvæðar
niðurstöður hjá þremur einstaklingum og nokkuð
veikari vísbendingar hjá fimm til viðbótar (mynd 3).
Þau bönd sem fram komu voru svipuð í öllum
þremur tilfellum og bentu til basabreytingar um
miðbik bútsins. I hinum fimm tilfellunum var um að
ræða mun óræðnara misræmi við niðurstöður annarra
einstaklinga.
Til þess að skoða betur þær vísbendingar sem fram
komu við EMD var afurð þeirra einstaklinga
raðgreind með aðferð Sangers. I öllum tilfellum voru
basaraðir eðlilegar (mynd 4).
Umræöa
Offita stafar bæði af umhverfis- og erfðaþáttum sem
stýra orkuinntöku og fitusöfnun. Mikil orkusöfnun
leiðir hvoru tveggja til stækkunar á fitufrumum
(hypertrophy) og fjölgunar þeirra (hyperplasia) (1).
Fyrirrennarar fitufrumna eru lítt sérhæfðir og líkjast
helst bandvefsfrumum (fibroblasts) í myndgerð sinni.
Virkjun umritunarþáttarins PPAR72 er talin skipta
miklu máli við sérhæfingu þessara frumna yfir í
fitufrumur (adipocyte) (35,37). Eins og drepið var á í
inngangi er stjómun PPARy2 í raun tvíþætt. í fyrsta
lagi byggist hún á tengingu ýmissa efna og vaxtarþátta
svo sem: frírra fitusýra, eicosanoíða og sykursýkilyfja
af flokki thiazolidienodiones. í öðru lagi er virkni
stýrt með fosfórýleringu (38-41) (mynd 5).
Virkni umritunarþáttarins PPARý2 minnkar við
tengingu fosfathóps við serín í stöðu 114 (40,41).
Stökkbreyting á því svæði gæti því komið í veg fyrir
fosfórýleringu og þannig valdið of mikilli starfsemi. í
rannsókninni var leitað að stökkbreytingum á þessu
svæði sem hugsanlega tengjast offitu (42).
Enginn þeirra 43 einstaklinga sem athugaðir voru
höfðu Proll5Gln stökkbreytinguna. Pví má álykta
122 Læknablaðið 2001/87