Læknablaðið - 15.02.2001, Qupperneq 54

UMRÆÐA & FRÉTTIR / ÚRSKURÐUR SIÐANEFNDAR
á að fréttamaður hafi haft það rétt eftir Boga sem þar
kemur fram.
1. Fréttamaður hefur eftir Boga Andersen: „Hann
segir megintilgang skýrslu Högna vera að draga úr
trúverðugleika stúlkunnar. Hann gerir það meðal
annars með því að gefa í skyn að minningar fólks
tengdar neikvæðri reynslu hefðu tilhneigingu til að
breytast.“ Fyrri setning tilvitnunar sé í hróplegu
ósamræmi við það sem standi í þeim þætti álitsgerðar
kæranda, sem hann sé að vitna í. Þar segi kærandi á
bls. 5:
„Undirritaður er ekki með skrifum þessa kafla að
kasta rýrð á framburð ... og hennar erfiðu stöðu,
heldur aðeins að vekja athygli á þeim vanda sem
kemur upp við það að meta áreiðanleika upprifjana á
tilfinningalega erfiðum atburðum, þegar staðfesting
annarra liggur ekki fyrir."
Enginn vafi sé á því, enda megi styðja það fleiri
tilvitnunum í vísindagreinar, að minningar fólks hafi
tilhneigingu til að breytast með tímanum, og sé í engu
hægt að nota þessa tilvitnun í álitsgerð kæranda til að
staðhæfa að megintilgangur álitsgerðar kæranda hafi
verið að draga úr trúverðugleika stúlkunnar.
Þessi aðferð Boga Andersen, að draga ályktanir
um vinnu kæranda sem séu í algjöru ósamræmi við
það sem segi í álitsgerðinni sjálfri, sem hann noti
síðan til að ófrægja kæranda, hljóti að teljast
ósæmileg.
Með þessu hafi Bogi Andersen brotið 16. og 29.
gr., 1. mgr.
2. Fréttamaður vitnar í tengsl alvarleika kynferðis-
legra afbrota gagnvart börnum og alvarleika
afleiðinga. Bogi segir það vissulega rétt að tengsl séu
þarna á milli, en að engar niðurstöður í þessum
vísindagreinum, sem Högni vitni til, styðji niður-
stöður Högna og að hann hafi hreinlega skáldað
vísindalega þekkingu í þessu tilfelli.
Staðhæfing Boga um að kærandi „hafi hreinlega
skáldað vísindalega þekkingu í þessu tilfelli" sé ekki
byggð neinum rökum. Þegar álitsgerð kæranda sé
skoðuð komi í ljós að þar sem vitnað var til vísinda-
greina hafi verið fjallað um líkur á að finna alvarlegar
afleiðingar eða gefnar upp prósentutölur. Ekkert hafi
verið fullyrt í niðurstöðum, en eins og fram hafi
komið þá hafi kærandi gefið tvo mögulega valkosti,
annan þann að minningar stúlkunnar hefðu um-
breyst í áranna rás og tekið á sig dekkri mynd, eða þá
að stúlkan hefði rétt fyrir sér í ákæruatriðunum, og
að hún hefði þolað valdbeitinguna án þess að bíða
þannig tjón af að það greindist við geðrannsóknina.
Bogi Andersen gjörþekki álitsgerð og niðurstöður
kæranda en kjósi engu að síður að saka kæranda um
að beita falsrökum (skáldaðri vísindaþekkingu).
Með þessu hafi Bogi Andersen brotið meginreglu
V, 1. gr„ 3. mgr., 2. gr., 2. mgr„ 16. gr. og29. gr„ 1. mgr.
3. Að lokum greini Bogi Andersen rangt frá
forsendum niðurstöðu Siðanefndar þegar hann segir,
í endursögn fréttamanns, að „..Högni hafi bæði verið
læknir ákærða og aðstoðað hann við málsvörn hans,
og það hafi verið skylda hans að láta það koma fram
í skýrslunni en Högni lét það ógert. Siðanefnd
Læknafélagsins sýknaði Högna fyrr í mánuðnum af
því að hafa brotið siðareglur félagsins og segir Bogi
að það sé fordæmisgefandi að Högni komist upp með
þessi vinnubrögð."
Bogi: „Já auðvitað er það fordæmisgefandi. Það
þýðir það að Siðanefnd Læknafélags íslands hefur í
raun og veru gefið úrskurð um það að íslenskir
læknar þurfi ekki að geta um hagsmunaárekstra
þegar þeir gefa skýrslur, meðal annars fyrir Hæsta-
rétti íslands." Gefi Bogi í skyn með þessu að kærandi
hafi vísvitandi falið meðferðartengsl við ákærða fyrir
Hæstarétti og að Siðanefnd hafi ekki talið það
athugavert.
Bogi Andersen líti fram hjá þeirri staðreynd, sem
Siðanefnd hafi tekið tillit til í úrskurði sínum, að
öllum aðilum málsins hafi verið kunnugt um með-
ferðartengsl kæranda og kærða í framangreindu
hæstaréttarmáli. Með þessu væni hann kæranda um
óheiðarleg vinnubrögð um leið og hann vegi að Siða-
nefnd Læknafélags Islands með ósæmilegum hætti.
Með þessu hafi Bogi Andersen brotið 16. gr. og
29. gr„ 1. mgr.
C. Óundirrituð greinargerð, lögð fyrir Siðanefnd
þann 1. desember 1999.
• í kæru á hendur kæranda hafi Sif Konráðsdóttir
hrl. lagt fram 25 blaðsíðna greinargerð þann 1.
desember 1999 til stuðnings kærunni. Hafi hún getið
þess í fylgibréfi að kærandi hefði fengið færa sér-
fræðinga til að fara yfir álitsgerð kæranda „til að sýna
fram á brot læknisins“. Greinargerðin, sem hafi m.a.
einkennst af illa ígrunduðum staðhæfingum, röngum
tilvitnunum í texta kæranda og niðrandi ummælum
um kæranda hafi verið óundirrituð. Kærandi kveðst
hafa farið fram á það við formann Siðanefndar í bréfi
þann 6. desember að lögmaðurinn skýrði frá því hver
höfundur greinargerðarinnar væri til að ganga mætti
úr skugga um að um „færa sérfræðinga" væri að
ræða. Samkvæmt upplýsingum formanns hafi lög-
maðurinn neitað þessari beiðni. Siðanefnd hafi því
orðið að fella úrskurð sinn án þess að vita hver
höfundur væri. Bogi Andersen hafi síðan gefið sig
fram sem höfundur greinargerðarinnar í Ríkis-
útvarpinu þann 28. desember og við stjórn Lækna-
félags íslands seinna þann sama dag.
A þennan hátt hafi Bogi Andersen ráðist með
ærumeiðandi hætti á kæranda, kollega sinn, án þess
að gerlegt væri að koma efnislegum vömum við í
umfjöllun Siðanefndar. Það sé bæði skylda lækna,
hefð og almenn háttvísi að menn auðkenni sérfræði-
lega greinargerðir með nöfnum höfunda(r).
Með þessu hafi Bogi Andersen brotið meginreglu
VII og 29. gr„ 1. mgr.
Viðbótarkæra kæranda er m.a. rökstudd með því
150 Læknablaðið 2001/87