Tímarit Máls og menningar - 01.05.1948, Side 81

HIROSHJMA
71
Fyrri hluta sumarsins bjó hún sig undir að taka kaþólska trú.
Þann tíma leið henni ýmist vel eða illa. Þunglyndisköst hennar
voru slæm. Henni varð það ljóst, að hún yrði alltaf bækluð. Unn-
usti hennar heimsótti hana aldrei. Hún hafði ekkert fyrir stafni
annað en að lesa og horfa út um gluggann yfir rústir borgarinnar,
þar sem foreldrar hennar og bróðir létu lífið. Hún var afar tauga-
óstyrk og hrökk í kút og greip höndum um hálsinn við hinn minnsta
hávaða. Hún var enn aum í fætinum — oft sat hún og strauk og
klappaði fætinum, eins og hún væri að hugga hann.
Það tók Rauðakross-spítalann sex mánuði að koma starfsemi sinni
í eðlilegt horf, og dr. Sasaki tók það jafnvel enn lengri tíma. Þar til
rafmagn borgarinnar var komið í lag, þurfti spítalinn að notast við
lélegan rafal frá japanska hernum. Skurðarborð, röntgentæki, tann-
læknastólar og önnur margbrotin og nauðsynleg tæki bárust spítal-
anum smátt og smátt að gjöf frá ýmsum borgum. í Japan er út-
litið fyrir mestu, jafnvel hjá stofnunum, og löngu áður en Rauða-
kross-spítalinn var búinn að afla sér nægra nauðsynlegra lækninga-
áhalda og tækja, lét stjórn hans hlaða upp nýrri og skrautlegri
framhlið úr gulum og mislitum múrsteinum, svo að spitalinn varð
fallegasta byggingin í Hiroshima — séð frá götunni. Fyrstu fjóra
mánuðina var dr. Sasaki eini skurðlæknirinn í spítalanum og fór
hér um bil aldrei þaðan út fyrir dyr. En úr því fór hann smám
saman aftur að hugsa um sjálfan sig. Hann kvæntist í marz. Hann
þyngdist um nokkuð af því, sem hann hafði lagt af, en matarlyst
hans hélzt óbreytt aðeins í meðallagi. Fyrir sprenginguna var hann
vanur að eta fjórar hrísgrjónabollur í hverja máltíð, en ári seinna
treysti hann sér aldrei í fleiri en tvær. Hann var sífellt þreyttur.
„En ég verð að gera mér ljóst,“ sagði hann, „að hér eru allir
þreyttir.“
Ari eftir að sprengjunni var varpað, var ungfrú Sasaki bækluð
kona, frú Nakamura var bjargarlaus, faðir Kleinsorge var aftui
kominn á spítalann, dr. Sasaki var ekki fær um að afkasta eins miklu
og áður, og dr. Fujii var búinn að missa þrjátíu herbergja spítal-
ann, sem hann hafði verið mörg ár að eignast, og ekkert útlit fyrir,