Tímarit Máls og menningar - 01.05.1948, Qupperneq 83

HIRO.SHIMA
73
háskólann. Hvorugur þeirra gat hreyft sig og húsið var farið að
brenna. Sonurinn sagði: ..Pabbi, það eina, sem við getum gert, er
að helga líf okkar föðurlandinu. Við skulum hrópa Banzai fyrir
keisaranum.“ Og faöirinn tók undir með syninum: „Tenno-heika,
Banzai, Banzai, Banzai!“ Arangurinn varð, eins og dr. Hiraiwa
sagði síðar: „f’að var einkennilegt, en allur ótti leið frá mér, og
ég sefaðist fullkomlega, og mér varð rótt í skapi á meðan ég söng
Banzai fyrir Tenno.“ Syninum tókst að losa sig nokkru seinna og
gat rótað ofan af föður sínum og dregið hann up]>. Þannig hjörg-
uðust þeir. Þegar dr. Hiraiwa minntist þessarar reynslustundar síð-
ar, endurtók hann oft: „Hvílík hamingja, að við skulum vera Jap-
anar. Aldrei hef ég fyrr fundið til slíkrar sælu og er ég ákvað að
deyja fyrir keisarann.“
Kayoko Nobutoki, nemandi í stúlknaskólanum Hiroshima Jaza-
buin og dótíir lijóna í söfnuði mínum, lá með skólasystrum sínum
og hvíldi sig undir garðinum um Búddha-musterið. Þegar spreng-
ingin varð, féll garðurinn ofan á þær, svo að þær gálu ekkert hreyft
sig. Einnig lagði reyk þar undir, svo að þeim lá við köfnun. Ein
stúlknanna hyrjaði að syngja þjóðsönginn, Kirni ga yo, og hinar
tóku undir. Allar fórust þær þarna nema Kayoko, sem einhvern
veginn tókst að mjaka sér út undan garðinum. Þegar hún kom á
Rauðakross-spítalann, sagði hún frá því, hvernig vinstúlkur hennar
höfðu látiö lífið — syngjandi þjóðsönginn okkar. Þær voru aðeins
13 ára gamlar.
Já, íbúar Hiroshima létu lífiö eins og hetjur í kjarnorkuspreng-
ingunni, í þeirri trú, að það væri gert fyrir keisarann.“
Furðulega margir voru þeir íbúar í Hiroshima, sem ekki tóku neina
afstöðu til notkunar sprengjunnar frá siðferðilegu sjónarmiði.
Kannske stafaði það af því, að hún hafði gert þá svo óttaslegna,
að þeir vildu sem minnst um það hugsa. Og þeir voru ekki margir,
er einu sinni lögðu á sig að grennslast eftir, hvernig hún liti út.
Hugmyndir frú Nakamura um sprengjuna — og óttinn af henni —
voru einkennandi. „Kjarnorkusprengjan,“ sagði hún, ef hún var
spurð, „er á stærð við eldspýtnastokk. Hitinn frá henni var sex
þúsund sinnum sterkari en hiti sólarinnar. Hún splundraðist í loft-
inu. I henni er eitthvað af radíum. Eg veit ekki almennilega, hvernig