Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Qupperneq 50

40
TIMARIT MALS OC MENNINGAR
gamalkunnu æfintýri sem enda á brúðkaupsveizlu — og jafnvel Ólína
er dálítið öfundssjúk. Aumingja Ólína.
En hugsýnirnar eru eitthvað öðruvísi en þær eru vanar að vera, þær
höfðu verið fullnæging fremur en þrá, ópíum sem gerði hana ánægða
en lokaði öllum veruleikans leiðum til framkvæmda. Nú blasti við henni
uppfyllingin, staðreyndirnar; og hversu hugfangin sem henni fannst
hún vera af væntanlegu ferðalagi sofnaði hún með kvíða í brjósti.
Um morguninn segir hún húsmóður sinni frá heimboðinu.
Það er auðvitað dálítið óþægilegt að missa þig frá verkum. En far
þú bara, mér leggst eitthvað til. Þú hefur ekki haft svo mikið frí um
dagana, og þú verður þeim mun duglegri þegar þú kemur aftur. Leyfið
er þannig veitt án mikillar eftirtölu.
*
Hú n er ferðbúin tveimur klukkuslundum áður en áætlunarbíllinn á
að fara, situr á rúmstokknum og horfir á úttroðinn‘vaðsekkinn á gólf-
inu. Þögull förunautur sem geymir í sínum víða belg allt hennar skraut
sem hún ætlar að skarta með í dalnum. Hún hugleiðir hvort hún hafi
engu gleymt sem gæti komið sér vel á ferðalagi eða til að fullnægja
þeim kröfum sem gerðar verða til hennar af íbúum dalsins, allt er undir
því komið að fyrstu samfundir þeirra verði henni í hag. Hún gengur
að speglinum og horfir í hann.
Fyrst starir hún á rnynd sína án þess að veita henni athvgli, en svo
er sem hún vakni af löngum svefni; hún skoðar og gagnrýnir þetta
hálfgamla þreytulega andlit sem varla nokkurn tíma hefur farið úr
böndunum, alltaf haft á sér svip sjálfsagðrar þrælkunar og ekkert á-
girnzt annað en vatnsblandaða drauma. Hvernig átti hún að koma fram
fyrir dalinn sinn og ibúa hans í þessu gervi? Hvernig mundi fallegasta
manninum verða við þegar hann liti þessa fígúru standandi uppi á
hæsta hólnum þegar hann væri búinn að hætta velferð sinni með átta-
tíu kílómetra hröðum akstri til að sjá hana? Þetta var ekki hægt. Hún
gat ekki staðið við loforð drauma sinna; það var um seinan; öll ævi
hennar hafði smátt og smátt undirbúið þessi svik. Og hvernig mundi
svo dalurinn reynast henni eins og hún var orðin? Mundi hann ekki
líka bregðast henni? Yrði liann eins fagur og hún hafði skapað hann?
Væri fólkið jafn óaðfinnanlegt og hún hafði trúað? Gerðust þar æfin-