Tímarit Máls og menningar - 01.03.1952, Síða 61

„ÉG ER KONAN ÞÍN, GÍSLÞ
51
En þótt sagan lýsi svona náinni og einlægri sambúð þeirra hjóna, þá
er ekki örgrant um, að bak við búi brestir af völdum misræmis í til-
finningalífi. Hinn andlegi sjúkleiki Gísla eykst hverju sinni, er bann
hittir Auði að nýju, þá færast draumar hans í aukana og bugarstríð í
sambandi við dauðann. Þá bálast upp tilfinningin fyrir ófullnægðri lífs-
þrá. Sú tilfinning er ekki eðlilegri annars staðar en bjá manni, sem býr
með konu, er hann elskar yfir máta, en telur tilfinningar sínar ekki
endurgoldnar.
Síðasta vísan, sem lögð er í munn Gísla, bendir sérstaklega til þess,
hve afstaða hans lil Auðar hefur verið meginþátturinn í sálarlífi hans
og þar hafi honum fundizt brestir, sem allt á ylti að steypa í. — Hann
hefur barizt síðustu baráttu til úrslita. Iðrin falla út, en hann sveipar
þeim að sér og skyrtunni og bindur með reipi fyrir neðan og býr sig
þannig undir síðasta höggið, sem hann gat reitt að óvinum sínum. -—•
Þá kvað hann:
Fals hallar skal Fulla
fagrleit, sú er mig teitir,
rekkilát að rökkum
regns sínum vin fregna.
Vel hygg eg, þótt eggjar
ítrslegnar mig bíti,
þá gaf sínum sveini
sverðs minn faðir herðu.
Þ. e.: Fögur kona, er gleður mig, skal upplitsdjörf frétta af mér gunn-
reifum. Eg uni því vel, þótt flugbeittar sverðseggjar bíti mig. Það þrek-
lvndi gaf faðir minn sveini sínum.
Nú eru draumkonurnar hvergi nærri, þótt dauðinn sé örugglega á
næsta leiti. Nú eru honum víðs fjarri áhyggjur um lendingarstaði hin-
um megin. Á næstu tröppu við dauðann brýzt fram, það sem dýpst hef-
ur staðið í sál hans. Nú loks sér hann sig sem sigurvegara. Nú getur
hann vakið aðdáun konunnar, sem hann hefur elskað, og þá ást í brjósti
hennar, sem hann alla stund hefur efazt um: Fagurleit hallar Fulla lítur
með stolti á gunndjarfa framgöngu hans. Það er hans mikli lífssigur,
lífið hefur fært honum fullnægju þrár hans, og annað líf má honum
því liggja í léttu rúmi. Þetta er eina orustan, sem sagan segir Gísla eiga