Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Blaðsíða 83

SÖGUR ÚR SÍLDINNI
193
búið var af fatinu. Hinsvegar voru allir á einu máli um að hann rækti
með miklum sóma það verk, sem hann hafði tekizt á hendur sjálfvilj-
ugur og án þess það heyrði til hans skyldustörfum, að senda kastlínuna
ofanaf hvalbaknum útí bátana til okkar þegar lagt var að. Sumar kast-
línur fóru í sjóinn eða lentu með harðan endahnútinn í höfðinu á ein-
hverjum okkar (þeim hinum sama til lítillar ánægju), en slíkt henti
aldrei kastlínuna frá Ævari Guðmundssyni. Ævar var semsé meistari
í meðferð kastlínunnar. Og ég efast um að nokkur okkar hafi haft jafn
brennandi áhuga á veiðunum einsog Ævar. Það var bókstaflega engin
leið að hemja hann í kojunni, hvort heldur á nótt eða degi, væri eitt-
hvað um að vera. Og einu sinni, þegar hann fékk að fara með okkur
í bátana, þá dró hann korkateininn langa stund með engu minni krafti
en fullvaxinn karlmaður, og skildi ekki hverskonar eiginlega afskipta-
semi þetta væri, þegar við létum hann hætta, af ótta við að hann of-
reyndi sig.
Og Ævar átti það sosum einnig til að ganga um beina af dugnaði og
atorku. Þannig til dæmis þegar við fundum litla fuglinn afturá hekki að
morgni hins 13. ágúst, þá stóð svo sannarlega ekki á trakteringunum
frá Ævari; hann þaut niðrí kostgeymsluna og kom þaðan á augabragði
með svo mikið af grjónum, að fuglinn hefði eflaust getað látið þau end-
ast sér í heilt ár, og lifað samt í óhófi.
Yfirleitt vildi Ævar allt fyrir fuglinn gera, enda var þetta býsna
merkilegur fugl, og návist hans orsakaði hátíðlega stemningu um borð.
Við hásetarnir söfnuðumst að honum einsog forvitnir krakkar, en hann
var alltaf heldur tortrygginn í okkar garð, og fljótur að hlaupa burt ef
honum fannst við koma of nærri. Afturámóti virtist hann bera mikið
traust til yfirmanna og spígsporaði í fullkomnu áhyggjuleysi kringum
Óla stýrimann. Og þegar Óli hallaði sér frammá lunninguna og fór að
horfa útá sjóinn, þá flaug fuglinn upp á lunninguna við hlið hans og
fór að horfa útá sjóinn með honum.
Við áttum erfitt með að skilja hvernig staðið gæti á ferðum svona
lítils fugls þarna langt úti á hafinu. Og reyndar var það ekki eina
óleysta gátan í málinu, því við höfðum satt að segja ekki hugmynd um
hvaða fugl þetta væri. Hann var dröfnóttur með ljósan hring um háls,
og þegar hann þandi vængina sást að hann var þar hvítur undir. Fæt-
urnir voru háir. Urðu útaf honum miklar umræður um borð, og komu
Tímarit Máls og menningar, 2.—3. h. 1953 13