Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Blaðsíða 152

262
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
næðislausir eða snauðir bændur fengu aflað sér jarða fyrir atbeina „endurbót-
anna“. Lagt var til, að leiguliffar skyldu greiða 20% af verðmæti uppskerunnar í
15 ár, en við það bættist skylda til að taka að sér greiðslu allra skatta og við-
haldskostnaðar jarða, og því voru byrðar bændanna engu léttari en áður hafffi
verið. Andvirði jarðasölunnar skyldi renna í þjóðjarðasjóð, sem var í raun og
veru Nýja Kóreufélagið, en það var í eigu Ameríkana, og birtist hér aðeins í öðru
gervi.
Árið 1949 samþykkti stjórn Syngmans Rhees lög um jarðir í eigu kóreskra stór-
jarðeigenda. En lög þessi voru aldrei staðfest, jafnvel ekki í júní 1950, en á meðan
„neyddu stórjarðeigendur leiguliða sína til að kaupa jarðir með hörðum kostum,
eða verða flæmdir af jörðinni ella.“ (Korea Today).
Jarðeignaendurbætur á Indlandi vorra tíma eru af sömu gerð og aðrar „umbæt-
ur“, sem breyta ekki frá rótum jarðeignaskipulaginu, hreyfa ekki við stórbúunum,
skipta ekki jörðum milli jarðnæðislausra og fátækra bænda og létta ekki af bænd-
um þrefaldri byrði landskuldar, skatta og f járlána.
K. G. Sivaswamy hefur gagnrýnt liarðlega stjórnarstefnu Kongressflokksins og
átalið mistök hans við að leysa úr jarðeignavandamáli Indlands. Gagnrýni þessa
má lesa í Pacific Affairs, sem gefið er út af Institute of Pacific Relations, desem-
ber, 1950:
„Lögfesting þeirra endurbóta, sem mest knýja á — afnám stórjarðeigenda, er
ekki búa í sveitum — mundi af sjálfsdáðum grynnka mikið á hinni hræðilegu
eymd indverskra hænda. En því fer fjarri, að landstjómir Indlands hafi leitazt við
að leysa þetta grundvallaratriði, heldur hafa þær beint athygli almennings frá því og
einbeitt sér á afnám búsettra gósseigenda. Þótt slík umbót sé mikilvæg, þá jaðrar
hún ekki það rnikla vandantál að vernda hinn vinnandi bónda fyrir arðráni stór-
jarðeigendanna, sem búa fjarri sveitunum. Hin nýja löggjöf hreyfir ekki við„einka-
bújörðum" gósseigendanna, sem eru mjög víðlendar og að miklu leyti orðnar til
fyrir ólöglegar aðgerðir í stjórnartíð Breta. Loks má geta þess, að lönd, sem ætlað
var til skipta milli þorpa, hafa verið seld í hendur gósseigendum (svo sem í Ma-
dras), þótt þar með séu þverbrotin lög, er banna að þorpslandi sé breytt í einka-
eign. I stuttu máli er svo komið, að stjórnir Kongressflokksins hafa rofið heit sín
um að afnema alla milliliði milli bænda og ríkis. Þessum milliliðum er haldið við
og í sumum greinum hefur vald þeirra jafnvel verið aukið.“
Herra Sivaswamy farast svo orð, að í mörgum héruðum hafi „stjórnin svarað
kröfum leiguliða um lækkun landskulda, dýrtíðar og ræktunarkostnaðar með því
að beita þá lögregluvaldi, varpa þeim í fangelsi án dóms og laga, banna frjálsar
umræður og fundaböld, en jarðeigendur hafi flæmt leiguliða sína af jörðunum.
Þess vegna varð að nota vopnaða lögreglu til uppskeruvinnu ...“
Ilin nýju jarðeignalög í Uttar Padesh (fyrrum Bandalagsfylkin) eru gott dæmi
um slíkar endurbætur í öðrum héruðum. Gósseigendur eiga að fá í skaðabætur
ekki minna en 112.500.000 £. Bændum er ætlað að standa undir þessum rosabyrð-
um, og verða þeir að greiða gósseigendunum landskuld sína tífalda til þess að
heita eigendur að jörðum sínum. Hve margir skyldu þeir vera, hinir jarðnæðis-