Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Blaðsíða 142

252
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
varlegasta torfæran þegar bæta skal lífsskilyrði Malajamanna,“ segir A. L. Mills.
Skýrsla frá matvælanefnd Sameinuðu þjóðanna kemst svo að orði, að í Thaílandi
„eru leiguliðar sokknir í skuldir upp yfir höfuð.“ „Kóreubændur geta á engan hátt
hrúað bilið milli tekna og útgjalda nema að steypa sér í skuldir; því eru um það
hil 75% allra bænda skuldum vafnir," segir W. Ladejinsky.
Ofan á klyfjar landskuldar og f járleigu er bændum gert að hera geysilega skatta.
Að baki landsdrottnum og lánardrottnum standa risabankar stórveldanna. Og að
baki leppstjórnum landsdrottna standa fallbyssur stórveldanna. Undir tvíefldu oki
lénsveldis og heimsveldadrottnunar sekkur bóndinn skjótt niður í sárustu eymd —
slíka öreign, að sérhver viðleitni hans til að bæta kjör sín við skilyrði ríkjandi
skipulags hlvtur að mistakast.
„Búskaparhættir sveitanna hafa ekki breytzt um þúsundir ára. Á öllum þessum
öldum hafa bændur ekki haft annað verkfæra en grefið og hnífinn og tréplóginn,
eða trjágrein, sem höfð er fyrir herfi og er dregin af dráttardýrum, úlföldum, ösn-
um eða uxum — eða af mennskum dráttardýrum. Utsæðiskornið, sem bændur nota
er að gæðum ekki allfjærri hinum villtu frumtegundum kornsins. Uppskeran er
lítil, að sumu leyti vegna þess, að húsdýraáburður er notaður til eldsneytis eða
hann er notaður til híbýlagerðar, svo sem siður er á Indlandi. Korn er skorið með
hnífi eða reitt upp úr jörðinni.... Kornið er þreskjað ýmist með því að slá því
við jörðina eða uxar eru látnir troða það. Vindinn nota menn til að hreinsa það að
títu og ögnum. Ef haki eða kornsigð, eða jafnvel þreskiþúst yrði tekin í notkun á
þessum slóðum, mundi það valda byltingu í búnaðarháttum." („Dawn Over Asia“:
Ritchie Calder, bæklingur útgefinn af News Chronicle, 1952).
„Ræktunaraðferðir eru hinar sörnu og þær hafa verið öldum saman, sennilega
síðan fyrstu yrkjendur settust að f hinu blauta landi. Plógurinn er gerður úr viði
og dráttardýrið er kraftlítill uxi, ófær til erfiðisvinnu. Það tekur tíu sinnum lengri
tíma að róta upp þessari jörð en að plægja hana eins og gert er í hinum vestræna
heimi. Kornuppskera er, þegar bezt lætur, aðeins tveir þriðju af meðaluppskeru í
Evrópu, en kýmyt og skrokkþungi nemur aðeins einum fjórða af því, sem algengt
er í Evrópu.... Þótt jörðin sé frjósöm, þá er hún hörmulega leikin, vegna þess að
dráttarafl skortir á þeim tíma þegar þess er mest þörfin, þ. e. milli sáðtíða. Dráttar-
dýrin eru svo máttfarin, að þau geta ekki valdið þyngri tækjum en tréplógi þeim,
sem nú er notaður. Þar sem skortur er á nægu fóðri handa dráttardýrum er engin
von til þess að ala hógmeiri dýr, og þar sem þrekmeiri skepnur skortir, er engin
von til þess að rækta fóðurjurtir í annarri sáðtíð eftir rísuppskeru." (Agricultural
Planning in East Pakistan: W. Klatt, Pacific Affairs, september, 1952).
Er nokkur furða, að Asíuhændur séu í uppreisn, þegar lífsskilyrði þeirra eru
slík? í sama mund og kjör þeirra hafa versnað hafa bændur tekið æ meiri þátt í
baráttunni fyrir jörðum, lýðræði og sjálfstæði. Þetta verður ljóst af viðburðum
þeim, er urðu upp úr efnahagskreppunni á fjórða tug aldarinnar. Milljónir bænda,
sem höfðu þegar búið við linnulausa kreppu og örbirgð, þjakaðir af þungum
landskuldum, sköttum og rángjörnum okrurum, steyptust niður í aumustu fátækt
og hungur, flosnuðu upp af jörðum sínum og urðu hinni sárustu eymd og niður-