Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Blaðsíða 145

íASÍUBÆNDUR í UPPREISN
255
•hluta bænda til fylgis við þjóðfrelsishreyfinguna. Því að án þátttöku bænda verður
ekki hægt að heyja árangursríka baráttu fyrir þjóðfrelsi og lýðræði. En til þess að
vinna fylgi bænda verður verkalýðurinn að hjálpa þeim í baráttunni fyrir jörðinni.
.lohn C. Early, landstjóri á Filippsevjum, sagði árið 1931: „Takið jörðina frá
mönnum og þeir verða örvita." Við þetta mætti bæta: „Gefið bændum jörð og þér
munuð vinna fylgi þeirra.“
Þessi einföldu sannindi eru staðfest hvað eftir annað af blaðamönnum enskra
blaða. Hvað eftir annað neyðast þessir rithöfundar til þess að játa, að heimsvalda-
drottnunin er að bila í Asíu, að mistökin stafa af því, að heimsvaldasinnar eru þess
■ómegnugir að seðja jarðasult bænda og að bændur eru sem óðast að fylkja sér um
þjóðfrelsishreyfinguna og kommúnistaflokkinn, en bændur skilja, að hann er eini
f'okkurinn, sem af heilum hug er reiðubúinn til að hjálpa þeim til þess að eignast
.jörð.
Nýlega birtist ritstjórnargrein í Manchester Guardian. Þegar blaðið hafði drep-
ið á jarðavandamálið í Persíu og Egyptalandi, benti það á lærdómana frá Kína,
Eilippseyjum og Suðurkóreu, þar sem Vesturveldin hafa „með stuðningi sínum við
þá flokka, er halda uppi „lögum og reglu“_____gengið í lið með stórjarðeigendun-
um, en eftirlátið kommúnistum óforþéntan heiður og áþreifanlegan hagnað af að
koma fram sem forvígismenn bænda.“ (9. ágúst 1952).
The Economist (12. ágúst 1950) segir, að hið „flókna" vandamál á Filippseyjum,
þar sem 10.000 skæruliðar eru sagðir vera undir vopnum, sé það, hvernig „hægt sé
•að fá landstjórn á Filippseyjum, sem er nátengd voldugri jarðeigendastétt, til þess
að gera ráðstafanir til endurbóta í landbúnaði, sem dugi svo, að bændur hætti að
-styðja hina hættulegu uppreisnarhreyfingu Húkflokksins." I líkum anda skrifar
Benjamin Appel: „Filippínski öreiginn og kínverski kúlíinn munu halda áfram að
gera uppreisnir þangað til þeir eignast jörð. Ameríkumenn sem skilja ekki jarða-
sult þennan furða sig á mörgum viðburðum, sem eru að gerast þessa stundina þar
r landi.“ (The Nation, 26. júlí 1952).
Patrick O’Donovan getur hins sama varðandi Kína, er hann vekur athygli á því,
•að Kúomintangflokkurinn „gekk svo langt, að hann afstýrði endurbótum í sveit-
um,“ en „kommúnistar hafa unnið hændurna, ekki með ógnarstjórn ... heldur
■vegna þess, að þeir hafi framkvæmt kenningu Sun Jat-sens: „Jörðina handa þeim
sem rækta hana.“ (Observer, 23. janúar 1949). Jafnvel í sambandi við Kóreu neyð-
ist Manchester Guardian að játa, að stjórn Syngman Rhees hafi „haldið áfram að
vernda stórjarðeigendurna.... Bændur voru hraklega leiknir." En Times vottar
það hins vegar, að leiðtogar Norðurkóreu hafi „komið fram sem forustumenn f
•endurbótum landbúnaðar sem á öðrum sviðum.“ (15. júlí 1950).
A Indlandi er Kongressflokkurinn sem óðast að missa það fylgi, er hann naut
meðal íbúa sveitanna, og stafar það af því, að flokkurinn hefur ekki viljað slíta
böndin við heimsvaldastefnuna og lénsskipulagið né gefa bændunum jörð. Þetta er
nú játað af öllum, jafnvel innan herbúða Kongressflokksins sjálfs og meðal stuðn-
ingsmanna flokksins í öðrum löndum. Um áramótin 1951—1952, skömmu fyrir
Jnngkosningarnar á Indlandi, skrifaði New Statesman and Nation, að indverskir