Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Blaðsíða 69

UPPGJÖF
179
Efnafræðileg þörf þegar sálin er týnd, tröllum gefin og maður þarf
eitthvað í staðinn. Maðurinn í gulu vinnufötunum drakk. Ekkert ann-
að var til.
Og þeir drukku.
Víngjafinn hafði ekki lengi haft þennan félagsskap þegar hann tók
ákaft að neyta réttar þess er veitir góðgerðir til að þröngva því er hann
telur einkamál sín í trúnað hins er þiggur og þar kom að hann hallaði
vínþungu höfði á öxl viðsumblara sínum og sagði klerklegri útfarar-
raustu og var sveittur í framan: Við skrum og við skál, í skotsiljri
bruðla ég hjarta míns auði. Og horfði síðan á hann, hallaði undir flatt
með sultardropa undir nefinu og sagði: HA??? Úr blóðhlaupnum aug-
unum sem voru úr gleri tóku leikhústár að renna á ný, núna til þess
að sannfæra heiminn um lífsdramað. Eftir stutta þögn var hann þó
allhress orðinn aftur þrátt fyrir það hvað lífið er dæmalaust sorglegt
og sagði í íbyggnum trúnaðarhreim: Einar Ben laggi! — Og hafði þá
hvílt grátinn en horfði sljór útbíaður brennivíni og tárum fram fyrir
sig eins og horfinn úr sambandi við rafhlöðu sína. Hann hafði svarta
vörtu á annarri kinninni en úr henni stungust nokkur stinn hár eins og
manndrápshrottar. Og allt í einu þótti manninum í gulu vinnufötunum
þessi hár ....
.... vaxa og vaxa út úr kumpána sínum rauðum inn í sjálfan hann með
þvílíkri tiljinningu í för með sér sem sleipir álar smjúgi endalaust um
greip manns þótti jmu vaxa gegnum sig og ájram og gegnum allt mann-
kynið og upp aj jörðunni með allt fólk sem var til fast á þessum voða-
legu hárum eins og flattir þorskar á beittum stingjum vaxa svo áfram
fólklaus og œgilega helköld og málmgljáandi jramhjá glottandi háð-
mána sem geld þjáning mannkynsins inn í miskunnarlausan himininn
þar sem skinhelgir dýrlingar sem voru of náttúrulausir fyrir kvalir
jarðlífsins og urðu heilagir hengdu hatta sína á þau syngjandi Kyrie
Eleison ....
. . . . og við þessa hugsun sína brennivíni örvaða og ýkta af því að ofsa-
heitur tryllingur vínsins brjálaði öll hlutföll heyrði hann eitthvað
byrja að skríkja langt langt inni í sér sem óx óðfluga unz hann fann
heimskan hlátur bólgna og svella í brjósti sér og hann fyllti alla veru
hans eins og óstíflandi og farvegi firrt brjálsemi steypist úr gljúfrum
höggnum í aldanna björg, jarðsögulega mikilvæg uppreisn að undirlagi