Tímarit Máls og menningar - 01.12.1953, Blaðsíða 100

210
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
í augum uppi. Hann er ekki einn þeirra höíunda sem taka ótal mynd-
breytingum. Þróun hans er jöfn og hæg en þó er engan veginn hægt að
saka skáldskap hans um tilbreytingarleysi. Ef til vill þarf enn meiri aga
til að skapa slíkt verk heldur en þau verk sem taka hinum ótrúlegu
breytingum frá ári til árs.
Frá fyrstu ljóSunum:
Je fis un feu, l’azur m’ayant abandonné,
Un feu pour étre son ami,
Un feu pour m’introduire dans la nuit d’hiver,
Un feu pour vivre mieux.
(Eg gerði eld er bláminn var mér horfinn,
Eld til að eiga að vini,
Eld til að leiða mig inn í vetrarnóttina,
Eld til að lifa betur.)
til hins síSasta:
La vérité fait notre joie écoute-moi
Je n’ai plus rien á te cacher tu dois me voir
Tel que je suis plus faible et plus fort que les autres
Plus fort tenant ta main plus faible pour les autres
Mais j’avoue et c’est lá la raison de me croire
(Sannleikurinn er gleði okkar hlustaðu á mig
Ég á ekkert til að leyna þig þú verður að sjá mig
Slíkan sem ég er veikari og sterkari en hinir
Sterkari er ég held í hönd þér veikari fyrir hinurn
En ég játa og þessvegna er óhætt að trúa mér)
sjáum við alltaf sama manninn, mann sem að vísu breytist eins og aðr-
ir menn, en breytist án þess að slíta tengslin við það sem hann hefur
verið og án þess að afneita því liðna, jafnvel þó hann kunni að vera
vaxinn frá því að einhverju leyti. „Þegar í fyrstu ljóðum hans,“ segir
Louis Parrot, „koma í ljós þau tvö einkenni sem sjást í öllu verki hans.
Samtímis sem hann vill segja okkur frá öllu því angri sem þessi heim-
ur, er hefur gert hamingjuna útlæga, vekur honum — hirtast brosandi
myndir í ljóðum hans. Líf götunnar, ljósið, dýrin, hafa gefið honum
þessar myndir og þær krefjast einnig túlkunar.“ Sumir hafa viljað sjá
einhvers konar afneitun á fyrri verkum hans í síðustu ljóðunum, en ég