Tímarit Máls og menningar - 01.12.1967, Side 37

Svipmyndir úr þorpinu
falleg, úr því fýlan sveimar í loftinu og kemur við kinnar hennar og strýkst
við augu hennar sem eru svo alvarleg og hugsandi. Jújújújújú jú. Hún sem
rak út úr sér túnguna í gær þegar amma hennar var að rausa. Lifir hún
þá ekki upp fyrir alla fýluna í húsinu? Jú. Ellin og húsið geta ekki gert
henni neitt af því hún er eins og hún er, svo góð og falleg og skemmtileg
og alveg óaðfinnanleg. Og hver horfir á blóm í glasi útí glugga nema hún.
Enginn. Hún setur þau í gluggann til að horfa á þau þegar rignir. Hver
nema hún tínir blóm til að setja í glas og horfa á? Uss, enginn.
Kannski væri allt eins og það er þótt engin hugsun væri lífinu borin. Ég
botna ekki neitt í neinu. Þó er eitthvað að gerast og líf er til eins og hægt
er að sanna. Það er skrítið, mjög undarlegt. Og túnglið er að koma af því
menn hafa farið í stríð og tala Ijótt og éta menn. Það er orðið voðalega æst
af reiði af því menn hafa gert synd. Bráðum kemur það til að láta alla
verða eins, af því það ætlar að láta alla menn á jörðinni verða dauða, því
þá rekst það á jörðina og jörðin sekkur.
Og nú skríða þeir undir bíl fyrir utan verkstæðið. Það er alltaf verið að
skríða undir bíla og sjúga rör eða éta ýsu og sverfa og sofa og éta ýsu
aftur og vellíng og beita og sverfa og hamra og taka í nef (ef þeir eru
gamlir) eða reykja sígarettur og éta kjöt og súpu á sunnudögum og blunda
og horfa á naglahlaup og kappbeitníngu á sjómannadag og hrópa í úlpum
og hlusta á útvarp í hádeginu, tilkynníngar og fréttir, og fara svo að sjúga
rör og skríða undir bíla eftir mat eða beita og hausa og sjálfsagt fara þeir
á dansleik á laugardaginn ef dansað verður eða verða heima að stynja og
ropa á legubekkjum að hlusta á rúmbur og presturinn er sjálfum sér líkur
ár eftir ár og lætur sjá sig á sunnudögum þegar fólkið er búið að éta kjöt-
súpuna og komið í sparifötin, góður eins og Jesús og bölvar aldrei og gamall
og studdur upp í kór, og Blessaður guðsmaðurinn, segja gamlar Jónínur
og hugsa sælar og góðar eins og á jólum.
339