Tímarit Máls og menningar - 01.11.1983, Qupperneq 16

Tímarit Máls og menningar
stæði kyrr. Fanginn fann ofurlitla smugu og skreið upp á handarbak-
ið. Mamma kom rétt mátulega til að sjá hvar hann flaug. Þetta var
mikið afrek að ná fiðrildi í lófana án þess að klemma það til dauða.
Það var gaman að vera orðinn svona stór.
Drengurinn elti mömmu inn, hún varð að heyra alla söguna, þá
fyrst var æfintýrið fullkomið. Um leið og hann hvarf, misstu gullin
náttúru sína og lágu lífvana sitt í hvorri áttinni. Flugurnar einar
vitnuðu um líf með suði sínu, en það sem bjó í holum og fylgsnum lét
ekki til sín heyra.
Þegar drengurinn kom aftur út, tók allt á sig fyrri svip. Ovæntir
atburðir gerðust, féð rauk í allar áttir svo hlaupa þurfti fyrir það í
einu hendingskasti og einmitt þegar verst stóð á, skeði annað mjög
hættulegt. Tröllið lifnaði við. Ljúfan tók strax til að æpa í húsinu sínu
og nú mátti drengurinn herða sig. Eins og nærri má geta var tröllið
hálfu verra viðureignar svona afturgengið. Það tókst þó eftir langan
tíma að binda það aftan á hestinn með tvinnaspotta frá mömmu og
koma því burtu af varpanum. Drengurinn reið með það í eftirdragi
niður túnið, en þar festist það í grasinu og týndist.
Ljúfan hljóðaði enn af öllum kröftum svo drengurinn flýtti sér til
hennar, enda var afi kominn út í gluggann og barði með einum fingri í
hann og það hreyfðist til á honum skeggið. Líklega var hann að segja
bak við rúðuna að það mætti ekki bæla grasið.
Að morgni sýnist ofurlitlum dreng einn sólskinsdagur vera eilífðar
langur. Gullin eru þá komin út um allt og sá hluturinn sem mest þarf
á að halda er týndur. Þá getur hinn glaðværi allt í einu orðið úrillur í
leit sinni. Það sem leitað er að verður mikilvægara en allt annað,
búsmalinn og jafnvel ljúfan í kassanum hverfa alveg í skuggann.
Glerkúlan, með fallegu gulu og rauðu röndunum innan í, var týnd.
Hann sem ætlaði að velta henni eftir fjóströðunum með prikinu, sem
nú var ekki lengur hestur. Þegar drengurinn var alveg að því kominn
að gefast upp við að leita og ætlaði inn til mömmu, rak hann loksins
augun í kúluna sem reyndar lá upp við vegginn frá því um morgun-
inn. Það hýrnaði heldur yfir honum, en um leið og hann beygði sig
eftir henni, snerti nefið á honum næstum vefinn. Hann hrökk frá.
Svört og djúp holan gein bakvið vefinn og honum sýndist kóngulóin
miklu stærri í skugganum heldur en í morgunsólinni. Þó drengnum
yrði ekki um sel, gat hann ekki annað en horft á hana. Smáflugur
486