Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Síða 50

Míkhaíl Sholokhov
Sonur Shibaloks
- Þú ert menntuð kona, með gleraugu meira að segja, en þetta get-
urðu ekki skilið . . . Hvert á ég að fara með hann?
Herflokkur okkur hefur búið um sig fjörutíu verstur héðan, ég
kom fótgangandi og bar hann alla leið. Sérðu ekki hvernig skinnið á
löppunum á mér er farið? Viljir þú heita forstöðukona þessa barna-
heimilis , þá verður þú að taka við þessu barni. Ekkert pláss segirðu?
Hef ég ekki þjáðst nóg hans vegna? Jú, víst hefi ég drukkið minn
beiska kaleik . . . Rétt er það, hann er sonur minn, mitt sæði. Hann
er á öðru ári og móðurlaus. Það er nú saga að segja frá henni móður
hans. Nújæja, ég gæti svosem sagt hana. I hitteðfyrra var ég í her-
sveit sem fékk sérstök verkefni eins og það heitir. Við vorum þá að
eltast við bófaflokk Ignatévs í uppsveitum Donhéraðs. Eg var ein-
mitt með vélbyssuna. Einhverju sinni leggjum við upp frá þorpi
einu, steppan allt um kring, ber eins og skalli og hitinn djöfullegur.
Við fórum yfir hæð, vorum á leið inn í skóg undan brekku og ég
fyrstur á mínum vélbyssuvagni. Sé ég þá ekki eitthvað sem líkist
kvenmanni liggja þar á þúfu. Eg kippti í taumana og þangað. Mikið
rétt, þetta var kvenmaður, en liggur upp í loft með pilsin upp fyrir
haus. Eg stekk niður af vagninum og sé að hún er lifandi, and-
ar . . . Eg stakk sveðjunni upp í hana, spennti upp á henni kjaftinn,
hellti upp í hann vatni og þá lifnaði hún alveg við. Þá ríða þar að
aðrir kósakkar úr okkar liði og spyrja hana:
- Hvað ert þú fyrir manneskju og því liggur þú hér svo klámugt
við veginn? Hún fór að kvarta og kveina eins og upp úr dauðs
manns gröf og fékkst þó um síðir til að játa að bófaflokkur hvítliða
frá Astrakhan hefði tekið hana upp á sinn eyk, en nauðgað henni hér
eins og gengur og skilið hana eftir við veginn.
Þá segi ég við mína menn:

440