Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Side 53

Sonur Shibaloks
- Hver? segi ég.
- Það var ég.
- Hefurðu étið óðan hund kona? Það var þá tími til að blaðra vit-
leysu. Liggðu kjur og þegiðu. En hún heldur áfram að jagast:
- Dauðinn fer á mig, ég verð að játa þetta fyrir þér, Jasha . . . Þú
veist ekki hverja nöðru þú hefur alið við brjóst þér . . .
- Jæja, iðrastu þá, segi ég. Það verður svo að vera.
Og þá leysti hún frá skjóðunni. Sagði frá og barði sjálf höfðinu
við jörðina.
- Eg var, segir hún, með hinum af frjálsum vilja og hélt við for-
ingja þeirra, Ignatév. Fyrir ári var ég send til ykkar til að koma alls-
konar fréttum af ykkur til þeirra og lét sem mér hefði verið nauðgað
til að þið tryðuð mér . . . Eg er að deyja, annars hefði ég upprætt
allt ykkar lið . . .
Það var eins og hjartað syði í brjósti mér, ég gat ekki stillt mig og
sparkaði í hana með stígvélinu og það sprakk fyrir á vörum hennar.
En nú byrjuðu hríðirnar aftur og ég sé að barn kemur í ljós milli
fóta hennar. Þarna liggur það í blóði og vælir eins og héragrey í
tönnum refs. En Darja gerir bæði að hlæja og gráta og veltir sér að
fótum mínum og reynir að faðma kné mín. Eg sneri mér frá henni
og gekk til okkar manna og sagði kósökkunum hvernig í öllu lá.
Þeir þrútnuðu allir af reiði. Fyrst ætluðu þeir að höggva mig í
hvelli, en svo segja þeir við mig:
- Þú komst með hana, Shibalok, og þú verður að sjá fyrir henni
og þessu nýgotna óféti hennar líka. Ef þú gerir það ekki, verðurðu
höggvinn í spað.
Eg kraup á kné og sagði við þá:
- Bræður mínir! Eg skal drepa hana, og ekki af ótta heldur vegna
samvisku minnar, fyrir bræður okkar og félaga sem féllu fyrir henn-
ar svik, en sjáið aumur á barninu. Við eigum hann hálfan hvort,
þetta er mitt sæði og megi það lifa. Þið eigið konur og börn en ég á
ekkert nema þetta. . .
Eg bað þá lengi og kyssti jörðina. Og þeir kenndu í brjósti um
mig og sögðu:
- Gott og vel. Látum sæði þitt vaxa úr grasi og megi af því spretta
vélbyssuskytta sem ekki er síðri en þú, Shibalok. Ert kvensan skal
deyja.
443