Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Page 59

Bréfið
Þá spurði Semjon:
En hélst þú, pabbi, að röðin kæmi að þér?
Nei, sagði pabbi, ekki hugsaði ég út í það.
Þá sneri Semjon sér að fólkinu og sagði:
En ég held að ef ég lendi í ykkar höndum þá verður mér ekki
hlíft. Og núna, pabbi sæll, ætlum við að kála þér. . .
Og Tímofei Rodíonovitsj fór með sinni frekju að bölva Semjon
með klámi og guðlasti og að gefa Semjon á kjaftinn og Semjon
Tímofeítsj sendi mig þá burt þannig að ég get ekki, elsku mamma
Jevdokía Fjodorovna, lýst þér hvernig þeir gengu frá pabba því að
ég var sendur burt úr húsagarðinum.
Eftir þetta vorum við sendir til borgarinnar Novorossísk. Af
þeirri borg er það að segja, að hinummegin við hana er ekkert land
meir heldur bara vatn, Svartahafið, og þar vorum við fram í maí þeg-
ar við fórum á pólsku vígstöðvarnar og berjum á aðlinum eins og
fara gerir. . .
Eg er sem fyrr þinn elskandi sonur, Vasilí Tímofeítsj Kúrdjúkov.
Mamma mín, lítið eftir honum Stjopu og guð mun ekki yfirgefa yð-
ur“.
Þetta er bréf Kúrdjúkovs og er þar ekki orði haggað. Þegar ég var
búinn að skrifa það, tók hann örkina þéttskrifaða og stakk henni inn
á sig beran.
Kúrdjúkof, spurði ég drenginn, var faðir þinn grimmur maður?
Faðir minn var hundur, svaraði hann þungbúinn.
En móðir þín betri?
Allt í lagi með mömmu. Ef þú vilt — hér er okkar fjölskylda . . .
Hann rétti mér brotna ljósmynd. A henni var Tímofei Kúr-
djúkov, herðabreiður lögreglumaður í einkennisbúningi og með vel
greitt skegg, stirðlegur, kjálkabreiður með leiftrandi augu, litlaus og
skilningslaus. Við hlið hans sat á bambusstól pínulítil bóndakona í
fráhnepptri peysu, andlitið bjart, veiklulegt og feimið. En upp við
vegginn, ömurlegan bakgrunn smábæjarljósmyndarans með blóm-
um og dúfum, gnæfðu tveir piltar — skelfilegir beljakar, sljóir, and-
litsbreiðir með útstæð augu, stífir eins og á heræfingu —
Kúrdjúkovbræðurnir tveir, Fjodor og Semjon.
Árni Bergmann þýddi
449