Tímarit Máls og menningar - 01.11.1987, Qupperneq 109

Úr „Hjarðljóðum d 20stu öld“
þeirra þrotin og þeir skipa gamla manninum að lenda, það er að
segja stökkva í land þar sem þeir ætla að ganga í skrokk honum, en
sá gamli bandar þeim frá sér og hrópar að þeir skuli víkja sem skjót-
ast því báturinn sé að sigla af stað . . . Nú verður að taka fram að
við þetta sljákkaði fólkinu jafnvel reiðin, það fór aftur að hlæja, en
samt eru hverri vitleysu takmörk sett og því varð að binda enda á
þessi ósköp . . . Og þeir ruddust aftur fram eins og til áhlaups, en
gamli maðurinn hrópar skelfilegri röddu að þeir snúi við og feli sig í
holum sínum . . . og fólkið móðgaðist vitanlega og skildi ekki hvers
vegna hann benti fingri eins og óður væri út til sjóndeildarhringsins,
þar sem allt í einu hafði dregið upp mikið ský eins og hér hafði
aldrei áður sést, rétt sem hrukka á vitfirrtu enni hans . . . og fólkið
var nú heltekið ofsa og reiði, og sú hugmynd greip um sig að kveikja
í skipinu. Og sjálf ímyndun slíks eldsvoða var þessum skóglausu
mönnum eins og steypiregn, ástríða utan þeirra seilingar . . . þeim
fannst að eldurinn gæti svalað aldagömlum þorsta þeirra . . . fyrsti
loginn beit sig auðveldlega í borðstokkinn, og vísundskýrin hrökk
frá baulandi og þeir heyrðu ekki að gamli maðurinn vitfirrti kallaði
til þeirra . . . í birtu eldsins tóku þeir ekki eftir því að skyndilega
var skollið á myrkur og úr þykkninu, eins og þú skilur, fossaði
steypiregn engu líkt sem slökkti eldinn, einmitt þegar að því var
komið að hann læsti sig fastan í skipið, og fólkið, hrætt og blautt,
heyrði þá loksins, að gamli maðurinn æpti að allir skyldu flýta sér
heim og sá að fingur hans benti á fyrstu ölduna sem barst inn frá
sjóndeildarhringnum með ofsahraða . . . (Eg gleymdi að taka það
fram, að menn höfðu uppnefnt þennan gamla fausk, kölluðu hann
Nóa, honum til háðungar, en gleymdu hans rétta nafni . . . ) Menn-
irnir hlupu án þess að líta við, aldan dró þá uppi, og meðan hún
kippti undan þeim fótum og þeir börðust um, sáu þeir að Orkin valt
á endalausum haffletinum ,létt og tígulega og viss í sinni sök. Vissu-
lega hef ég dregið að nota þetta orð, sem löngu var komið fram á
tungu jafnvel glámskyggnasta manns, en þá hef ég um leið gleymt
því, að nágrannar Nóa höfðu, einnig í háðungarskyni, kallað bát
hans örk og hlógu dátt að sinni fyndni: „Orkin hans Nóa!“ En eins
og þú sérð: gátu þeir skírt bátinn, en þeir þekktu hann ekki. Og þeir
gátu ekki heldur bjargað sér. Það var Nói sem bjargaði þeim.
Hvernig þá? Vitanlega gat hann ekki tekið alla um borð. Eg skal
499