Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Qupperneq 54

A.S. BYATT
lega, hafði leyft því að verða að síðu, sléttu og þungu kastaníulitu
tjaldi, hafði forðast staði á borð við þennan. Og á þeim árum hurfu
klefarnir, allt varð opið, sameiginlegt og sýnilegt, handblásarar komu
nú að mestu í staðinn fyrir hjálma, plastpinnar í staðinn fyrir
burstarúllur.
Hún hafði neyðst til að koma aftur af því að hár hennar tók að eld-
ast. Endarnir slitnuðu, það brast undan eigin þyngd, í staðinn fyrir
gljáann var kominn hrjúfur feldur.
Lúsían sagði að krullur og bylgjur - í anda nýju ójöfnu línunnar -
gætu falið, gætu látið það sem væri líflaust, en raunar væri eðlilegt, líta
út fyrir að vera eðlilegt, það er að segja unglegt. Stutt og fjaðrandi væri
best. Hann stóð yfir henni og fíngerðar hendur hans héldu laust um
nýju lokkana og liðina, líkt og prestshendur um bikar. Hún horfði,
fljótt, fljótt, það var betra en áður, þakkaði honum fyrir og leit undan.
Hún tók að treysta honum fyrir hnignandi útliti sínu.
Hann kom alltaf of seint þegar hún átti tíma, kom of seint í alla bókaða
tíma. Stofan var full af snöfurmannlegum ungmennum, körlum og
konum, og hann gaf sér tíma til að tala við þau öll, við alla sem sátu
þolinmóðir og horfðu í spegilinn. Síminn hringdi án afláts. Hún sat á
rósbleikum svamppúða og las í glanstímariti, Konan og hárið, grein
sem bæði var skrifuð af tilgerðarlegri alvöru og í vægðarlausum
gríntón (þessháttar tónn er algengur) um hárgreiðslumanninn sem
hinn nýja heilara og sálnalækni. í tímaritinu stóð að áður fyrr hefði
rakarinn verið skurðlæknir bæjarbúa, hefði dregið tennur úr fólki, sett
spelkur við brotin bein og ineðhöndlað kvensjúkdóma. I hraða hins
einangraða nútímalífs gegndi hárgreiðslumaðurinn því mikilvæga
hlutverki að vera hlustandi. Hann fengi fólk til að segja frá vandamál-
um sínum og hefði róandi áhrif á það.
Það gerði Lúsían ekki. Hann beitti annarri aðferð. Hann gerði
hlustandann, sem hann hafði fanginn, að sínum eigin sálfræðing og
leiðbeinanda. Það fannst Súsönnu að minnsta kosti, sem ef til vill varð
fyrir valinu vegna þess að hún var svo bústin, sem gat þýtt að hún væri
móðurleg, og vegna þess að sem háskólakennari var hún vön að hlusta,
eins og hann áttaði sig á. Hann spurði hana ráða.
„Ég sé mig ekki í anda lokaðan hérna inni næstu tuttugu árin. Ég vil
fá meira út úr lífmu. Lífið verður að hafa einhvern tilgang. Ég er búinn
44
www.mm.is
TMM 1999:1