Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Qupperneq 84

ELÍAS SNÆLAND JÓNSSON
„Svona,“ sagði hann og dró sængina yfir okkur. „Nú skal ég hlýja
yndislegu stúlkunni minni.“
Við lokuðum augunum og gripum fast í ljósblátt lakið með kreppt-
um hnefum.
„Slappaðu af, elskan mín,“ sagði hann.
„Hvar er Orlandó núna?“ hvíslaði hún ofurlágt.
„Svona, já,“ sagði hann. „Þetta er betra.“
Frekir fmgurnir fóru sömu leið og áður. Við vissum alltaf hvert þeir
myndu leita næst. Margendurtekin reynslan hafði skráð eins konar
kort af ferð þeirra í hugann.
„Þú ert svo yndisleg,“ sagði hann.
„Orlandó sér allt,“ svaraði ég henni. „Vertu viss.“
„Af hverju gerir hann þá ekki eitthvað?11 hvíslaði hún.
„Hann gerir það sem hann vill. Þegar hann vill. Það hefur hann
alltaf gert.“
„Segðu meira,“ bað hún. „Segðu meira.“
Enn einu sinni létum við okkur hverfa inn í furðulandið sem var svo
langt, langt í burtu að við gátum gleymt fingrunum, þunganum yfir
okkur, sársaukanum og stununum. Ég hélt áfram að lýsa fýrir henni
nýju, spennandi ævintýri Orlandós allt þar til við vorum aftur einar í
rúminu og gátum gefið okkur óværum nætursvefninum á vald.
Daginn eftir var mamma alltof timbruð til að borða morgunmat.
Hún kom fram í eldhús beint úr sturtunni, rennblaut um hárið, og
gleypti nokkrar töflur. Pabbi hafði þegar hitað kaffi og ristað brauð
fyrir sjálfan sig.
„Kemurðu með út í eyju?“ spurði hann.
„Guð, nei,“ svaraði mamma og greip um höfuðið. „Ég ætla að leggja
mig aftur.“
„Þá förum við bara tvö,“ sagði hann og horfði á okkur. „Það verður
gaman.“
Ég vissi að það yrði ekkert gaman.
Við héldum á undan honum út í glampandi sólskinið og gengum
hægt niður að spegilsléttu vatninu. Orlandó sat á bryggjunni og dingl-
aði fótunum áhyggjulaus.
„Við viljum ekki fara út í eyju,“ sagði ég.
„Segið þá nei,“ sagði hann.
74
www.mm.is
TMM 1999:1