Tímarit Máls og menningar - 01.03.1999, Page 85

ELDUR HIMINSINS
„Það er ekki hægt,“ hvíslaði hún. „Hann tekur ekkert mark á því sem
ég segi.“
„Allt er hægt.“
„Ekki fyrir mig.“
„Þú verður að hjálpa okkur,“ sagði ég.
„Auðvitað kann ég ráð,“ sagði Orlandó, stóð á fætur og hneigði sig
djúpt. „Til þjónustu reiðubúinn!“
Skömmu seinna flýttum við okkur aftur upp í bústaðinn. Veiði-
stöngin lá á pallinum fyrir utan dyrnar. Pabbi ætlaði líka að veiða físk.
„Viltu hafa nesti með?“ spurði hann.
„Nei,“ svaraði ég.
„Taktu þá teppið þarna.“ Hann klæddi sig í veiðijakkann og setti
upp húfuna. „Svo drífum við okkur.“
Hann gekk á undan eftir troðningnum sem lá á milli trjánna niður
að litlu bryggjunni. Allt í einu stansaði hann og starði fram fyrir sig.
„Hver andskotinn?“ hrópaði hann.
Við litum upp af stígnum og sáum þá líka svarta reykinn sem reis
upp yfír trén og stefndi til himins. Síðan eltum við pabba sem hljóp
alla leið niður að vatninu.
Gúmbáturinn í fjörunni var að brenna. Hvæsandi eldurinn hafði
læst sig í botninn og grágrænar hliðarnar sem voru ekki lengur þandar
út af lofti heldur aðeins svartar, rjúkandi brunarústir.
Pabbi blótaði hástöfum, reif farsímann upp úr vasa á veiðijakkan-
um og fór að hringja í neyðarlínuna.
„Það hefur einhver kveikt í bátnum mínum,“ hrópaði hann reiði-
lega. „Þið verðið að ná honum.“
Orlandó sat enn á bryggjunni og dinglaði fótunum um leið og hann
horfði brosandi til okkar.
„Gerði hann þetta?“ hvíslaði hún.
„Hvað heldurðu?“ svaraði ég óþolinmóð. Hún var alltaf svo lengi að
fatta hlutina.
„Förum við þá ekki út í eyju?“
„Auðvitað ekki.“
Við gengum ánægðar út á litlu trébryggjuna og settumst við hliðina
á Orlandó. Pabbi hélt áfram að tala í farsímann og þramma í kringum
brunninn bátinn.
TMM 1999:1
w ww. m m. ís
75